.....
8 το βράδυ ήμουνα στην Εκκλησία. Το ηλιοβασίλεμα ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί. Η Εκκλησία φωτιζόταν ακόμα απ' το φως της ημέρας, λιγοστά καντηλάκια με λαδάκι, με κόκκινα ποτήρια αναμμένα, ίσα ίσα που τα πρόσεχες, αφού ακόμα έφεγγε η μέρα.
Στην αρχή, ο παππάς, 3 ψαλτάδες, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κι εγώ!
Κούνησα λίγο τον εγκέφαλό μου.... αλλά, μ' άρεσε! Αυτή η "μοναξιά" μες το πλήθος των Αγίων και των ψαλμωδιών, πολύ μ' άρεσε!
Την έβρισκα... που λέμε εμείς... οι νέες φουρνιές...!
Κοίταζα τα χρωματιστά τζάμια της Εκκλησίας, έβλεπα το φως του ηλιοβασιλέματος να φτάνει με κόκκινες αχτίδες μες την Εκκλησία και δεν χόρταινε το μάτι μου!
Αν μπορούσα να φωτογραφήσω, θα αναστέναζε η μηχανή μου, όπως αναστέναζε και η ψυχή μου "ψάχνοντας" στο βλέμμα των Αγίων, του Χριστού, της Παναγίας, στις υπέροχες Αγιογραφίες της Εκκλησίας που τους "ρωτούσα" για τα δικά μου...
Ένιωθα σαν παιδί που είχε κρυφτεί σ' ένα κουκλόσπιτο!( Έτσι νομίζω!)
Εν τω μεταξύ, κάποιοι πιστοί έμπαιναν, άναβαν το κεράκι τους, άλλοι έμεναν, άλλοι έφευγαν, σύνολο μέχρι τις 11 που έμεινα μέσα στην Εκκλησία, γύρω στα 25 άτομα, όλοι μαζί, μα ποτέ περισσότεροι από 10-15 μαζί με τον παππά και τους ψαλτάδες. (Γιατί μετά περίμενα απ' έξω, να έρθουν να με πάρουν για πολλή ώρα)
Αυτό μου έδινε την ευκαιρία να μετακινούμαι, να κοιτάζω τις τοιχογραφίες, να διαβάζω τα ονόματα των εικονιζομένων Αγιών και να αλλάζω θέσεις συχνά, χωρίς να ενοχλώ τους άλλους και χωρίς να με αντιλαμβάνονται - ίσως- κάποιες φορές.
Φυσικά στην αρχή, είχα τεντωμένα καλά τ' αυτιά για να καταλάβω περισσότερα για την Αγία Υπομονή απ' τις ψαλμωδίες.
Φυσικά, πήγα και κάθισα και κοντά στην Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ, του Μεγάλου Προστάτη μου τα τελευταία χρόνια, γιατί τον ένιωσα μόνο του και πολύ παραμελημένο, αν και σε κεντρικότατο σημείο δεξιά, απλά, δεν είχε φωτισμό εκεί, ούτε καντηλάκι κοντά του.
Στα πόδια του ήταν η εικόνα που έφτανα με τους τρεις Θαυματουργούς Αγίους, Άγιο Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη.
Τους ξαναασπάστηκα, χαίδεψα το σημείο του τοίχου που έφτανε το χέρι μου τον Άγιο Εφραίμ και κάποια στιγμή ξαναπήγα στο κέντρο της εκκλησίας.
Μέσ' τις τόσες σκέψεις μου, προσευχές μου, εικόνες κατάνυξης, είχα και την απορία: "Γιατί αυτή την φορά ο Άγιός μου ήταν τόσο σκοτεινός;"
Πάντα μου δίνει ένα "σημάδι" με τον τρόπο του...
Για κάποιον λόγο "σώπαινε" κι εγώ το μετέφρασα κακώς...
συνεχίζεται
8 το βράδυ ήμουνα στην Εκκλησία. Το ηλιοβασίλεμα ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί. Η Εκκλησία φωτιζόταν ακόμα απ' το φως της ημέρας, λιγοστά καντηλάκια με λαδάκι, με κόκκινα ποτήρια αναμμένα, ίσα ίσα που τα πρόσεχες, αφού ακόμα έφεγγε η μέρα.
Στην αρχή, ο παππάς, 3 ψαλτάδες, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κι εγώ!
Κούνησα λίγο τον εγκέφαλό μου.... αλλά, μ' άρεσε! Αυτή η "μοναξιά" μες το πλήθος των Αγίων και των ψαλμωδιών, πολύ μ' άρεσε!
Την έβρισκα... που λέμε εμείς... οι νέες φουρνιές...!
Κοίταζα τα χρωματιστά τζάμια της Εκκλησίας, έβλεπα το φως του ηλιοβασιλέματος να φτάνει με κόκκινες αχτίδες μες την Εκκλησία και δεν χόρταινε το μάτι μου!
Αν μπορούσα να φωτογραφήσω, θα αναστέναζε η μηχανή μου, όπως αναστέναζε και η ψυχή μου "ψάχνοντας" στο βλέμμα των Αγίων, του Χριστού, της Παναγίας, στις υπέροχες Αγιογραφίες της Εκκλησίας που τους "ρωτούσα" για τα δικά μου...
Ένιωθα σαν παιδί που είχε κρυφτεί σ' ένα κουκλόσπιτο!( Έτσι νομίζω!)
Εν τω μεταξύ, κάποιοι πιστοί έμπαιναν, άναβαν το κεράκι τους, άλλοι έμεναν, άλλοι έφευγαν, σύνολο μέχρι τις 11 που έμεινα μέσα στην Εκκλησία, γύρω στα 25 άτομα, όλοι μαζί, μα ποτέ περισσότεροι από 10-15 μαζί με τον παππά και τους ψαλτάδες. (Γιατί μετά περίμενα απ' έξω, να έρθουν να με πάρουν για πολλή ώρα)
Αυτό μου έδινε την ευκαιρία να μετακινούμαι, να κοιτάζω τις τοιχογραφίες, να διαβάζω τα ονόματα των εικονιζομένων Αγιών και να αλλάζω θέσεις συχνά, χωρίς να ενοχλώ τους άλλους και χωρίς να με αντιλαμβάνονται - ίσως- κάποιες φορές.
Φυσικά στην αρχή, είχα τεντωμένα καλά τ' αυτιά για να καταλάβω περισσότερα για την Αγία Υπομονή απ' τις ψαλμωδίες.
Φυσικά, πήγα και κάθισα και κοντά στην Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ, του Μεγάλου Προστάτη μου τα τελευταία χρόνια, γιατί τον ένιωσα μόνο του και πολύ παραμελημένο, αν και σε κεντρικότατο σημείο δεξιά, απλά, δεν είχε φωτισμό εκεί, ούτε καντηλάκι κοντά του.
Στα πόδια του ήταν η εικόνα που έφτανα με τους τρεις Θαυματουργούς Αγίους, Άγιο Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη.
Τους ξαναασπάστηκα, χαίδεψα το σημείο του τοίχου που έφτανε το χέρι μου τον Άγιο Εφραίμ και κάποια στιγμή ξαναπήγα στο κέντρο της εκκλησίας.
Μέσ' τις τόσες σκέψεις μου, προσευχές μου, εικόνες κατάνυξης, είχα και την απορία: "Γιατί αυτή την φορά ο Άγιός μου ήταν τόσο σκοτεινός;"
Πάντα μου δίνει ένα "σημάδι" με τον τρόπο του...
Για κάποιον λόγο "σώπαινε" κι εγώ το μετέφρασα κακώς...
συνεχίζεται
