Μέρες το "παιδεύω", το "ψάχνω", το "αναλύω" το "θέμα", μα όσο καθυστερώ να το γράψω, τόσο οι φίλοι μου μπερδεύονται με μένα, κι ακόμα περισσότερο εγώ, μη ξέροντας από που ν' αρχίσω, εφόσον προέκυψε "κάτι" να αναφέρω εδώ στα μπλογκ μου.
Γενικά, είμαι άνθρωπος που προσπαθώ να κρατώ τον λόγο μου και συνήθως μιλάω με αποδείξεις, όπου αυτές μπορούν να υπάρξουν.
Είναι όμως κάποια πράγματα που δεν αποδεικνύονται, ειδικά όταν αφορά ανεξήγητα φαινόμενα ή ακόμα και "εξηγημένα" επιστημονικά και με την λογική, αλλά όταν αυτά είναι επαναλαμβανόμενα και οι συμπτώσεις υπερβολικές, ε, τότε ή το εξηγείς και περιμένεις οι άλλοι να σε καταλάβουν (πράγμα δύσκολο) ή σωπαίνεις και τα κρατάς μέσα σου, προκειμένου να σε περάσουν για τρελό ή για φαντασιόπληκτο.
Θέλω να πιστεύω πως ακόμα, πάω καλά... Έτυχε αυτές τις μέρες να έρθω σε μεγάλη επαφή με τα της Εκκλησίας και εύκολα άκουσα διάφορα, όπως:
"Δεν πας καλά!"
"Έγινες θρησκόληπτη, θρησκευόμενη και τα λοιπά!"
Έτσι λοιπόν, ψάχτηκα κι εγώ, για να δω, τι δεν πάει καλά με μένα, πέρα απ' την κακή ψυχολογία που όλοι οι Έλληνες έχουμε πια, βάση των οικονομικών, της γενικής ανασφάλειας του μέλλοντος, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Επειδή τυγχάνει να Πιστεύω αλλιώς, κουβαλώντας μια Εκκλησιά μέσα μου, από παιδί, ξέρω καλά ότι δεν είμαι σωστή Χριστιανή, κατά τους κανόνες της πίστης μας, οπότε, ούτε θρησκόλπτη είμαι, ούτε θρησκευόμενη. Ούτε παπάς το παίζω, ούτε σοφός! Απλά, συνηθίζω να εκφράζομαι όπως νιώθω και αισθάνομαι.
Έχουν συμβεί πολλά θαύματα στη ζωή μου, πολλά είναι καταγεγραμμένα και στα βιβλία μου, πολλά δε περισσότερα στα ημερολόγιά μου. Κάποια είναι γραμμένα κι εδώ στα μπλογκ μου.
(Πάμε παρακάτω, γιατί είμαι και πολυλογού.)
Αυτό που μου συνέβει αυτές τις μέρες έχει να κάνει με τις φωτοσκιάσεις μεν, πολύ μαζεμένες... δε!
Σε συνδυασμό με τις σκέψεις μου, τις προσευχές μου, τις στιγμές, τις συγκεκριμένες στιγμές, ε, δεν μπορείς να τις προσπεράσεις έτσι, ούτε να πεις εύκολα τον άλλον φαντασιόπληκτο ή τρελαμένο...
Εύχομαι να μην είναι γεμάτα τα ψυχιατρεία από τέτοιες περιπτώσεις, μα την αλήθεια, γιατί τότε πάει να πει, πως πραγματικά, χαθήκαμε!
Τότε, δεν θα υπήρχαν οι Εκκλησιές, δεν θα υπήρχαν οι Άγιοι, ούτε και η συζήτηση, φυσικά!
Λοιπόν:
Ουσία!
Από πέρυσι έλεγα πως θέλω να κάνω ένα Ευχέλαιο στο σπίτι μου. Δεν τα κατάφερα, όλα πήγαιναν ανάποδα. Φέτος αφού είδα ότι οι αναποδιές τελειωμό δεν έχουν, αποφάσισα να κάνω ένα Ευχέλαιο.
Περνούσα πολλές φορές έξω απ' την Εκκλησία, μα την έβρισκα κλειστή. Λογικότατον, αφού πήγαινα όταν μ' έβγαζε ο δρόμος από κει, κι όχι όταν έπρεπε και ήξερα πως η Εκκλησία είναι ανοιχτή!
Μια μέρα που την "πέτυχα", είπα στον παπά της ενορίας μου ότι "θέλω να κάνω ένα Ευχέλαιο!"
Προθυμότατος ο παπά - Δημήτρης μου εξήγησε ότι μπορώ να κάνω Αγιασμό, αν θέλω, όχι, εγώ ήθελα Ευχέλαιο, να το ευχαριστηθώ! Να προλάβω να συγκεντρωθώ, να γονατίσω, να προσευχηθώ!
"Πότε;" με ρώτησε ο παπάς.
"Θα σας τηλεφωνήσω, μόλις είμαι έτοιμη" του είπα και έφυγα.
Πέρασαν καναδυό μέρες, είδα ότι ποτέ δε θα ήμουνα έτοιμη, γιατί το σπίτι μου θέλει άσπρισμα μετά το κάπνισμα του τζακιού όλο το χειμώνα, άρχισα να απογοητεύομαι ότι δεν θα το κάνω ποτέ!
Σχεδόν παραιτήθηκα πάλι απ' την ιδέα.
Το είχα πει όμως σε μια φίλη μου και Πέμπτη βράδυ μου τηλεφωνεί και μου λέει:
"Κατερίνα, πότε θα το κάνεις το Ευχέλαιο; Θα 'θελα να είμαι κι εγώ εκεί, γιατί το έχω ανάγκη! Αν το κάνεις όμως Σαββατοκύριακο, εγώ θα λείπω και τα απογεύματα από βδομάδα θα είναι δύσκολο για μένα. Μόνο αύριο Παρασκευή μπορώ."
Τι να της πω; Με συγκίνησε και η δική της η ανάγκη, μα η Παρασκευή μου είχε τρεχάματα προγραμματισμένα, δεν γινόταν να αναβληθούν. Της είπα όμως:
"Έχε το νου σου στο τηλέφωνο το μεσημέρι, αν ξεμπλέξω νωρίς, αν μπορεί κι ο παπάς, αν προλάβω να ετοιμαστώ, ποτέ δεν ξέρεις!"
(Καλά! Εξηγώ πολλά! Πάμε για συνέχειες! Πρέπει, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να καταλάβει ο άλλος!)
(συνεχίζεται)
Γενικά, είμαι άνθρωπος που προσπαθώ να κρατώ τον λόγο μου και συνήθως μιλάω με αποδείξεις, όπου αυτές μπορούν να υπάρξουν.
Είναι όμως κάποια πράγματα που δεν αποδεικνύονται, ειδικά όταν αφορά ανεξήγητα φαινόμενα ή ακόμα και "εξηγημένα" επιστημονικά και με την λογική, αλλά όταν αυτά είναι επαναλαμβανόμενα και οι συμπτώσεις υπερβολικές, ε, τότε ή το εξηγείς και περιμένεις οι άλλοι να σε καταλάβουν (πράγμα δύσκολο) ή σωπαίνεις και τα κρατάς μέσα σου, προκειμένου να σε περάσουν για τρελό ή για φαντασιόπληκτο.
Θέλω να πιστεύω πως ακόμα, πάω καλά... Έτυχε αυτές τις μέρες να έρθω σε μεγάλη επαφή με τα της Εκκλησίας και εύκολα άκουσα διάφορα, όπως:
"Δεν πας καλά!"
"Έγινες θρησκόληπτη, θρησκευόμενη και τα λοιπά!"
Έτσι λοιπόν, ψάχτηκα κι εγώ, για να δω, τι δεν πάει καλά με μένα, πέρα απ' την κακή ψυχολογία που όλοι οι Έλληνες έχουμε πια, βάση των οικονομικών, της γενικής ανασφάλειας του μέλλοντος, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Επειδή τυγχάνει να Πιστεύω αλλιώς, κουβαλώντας μια Εκκλησιά μέσα μου, από παιδί, ξέρω καλά ότι δεν είμαι σωστή Χριστιανή, κατά τους κανόνες της πίστης μας, οπότε, ούτε θρησκόλπτη είμαι, ούτε θρησκευόμενη. Ούτε παπάς το παίζω, ούτε σοφός! Απλά, συνηθίζω να εκφράζομαι όπως νιώθω και αισθάνομαι.
Έχουν συμβεί πολλά θαύματα στη ζωή μου, πολλά είναι καταγεγραμμένα και στα βιβλία μου, πολλά δε περισσότερα στα ημερολόγιά μου. Κάποια είναι γραμμένα κι εδώ στα μπλογκ μου.
(Πάμε παρακάτω, γιατί είμαι και πολυλογού.)
Αυτό που μου συνέβει αυτές τις μέρες έχει να κάνει με τις φωτοσκιάσεις μεν, πολύ μαζεμένες... δε!
Σε συνδυασμό με τις σκέψεις μου, τις προσευχές μου, τις στιγμές, τις συγκεκριμένες στιγμές, ε, δεν μπορείς να τις προσπεράσεις έτσι, ούτε να πεις εύκολα τον άλλον φαντασιόπληκτο ή τρελαμένο...
Εύχομαι να μην είναι γεμάτα τα ψυχιατρεία από τέτοιες περιπτώσεις, μα την αλήθεια, γιατί τότε πάει να πει, πως πραγματικά, χαθήκαμε!
Τότε, δεν θα υπήρχαν οι Εκκλησιές, δεν θα υπήρχαν οι Άγιοι, ούτε και η συζήτηση, φυσικά!
Λοιπόν:
Ουσία!
Από πέρυσι έλεγα πως θέλω να κάνω ένα Ευχέλαιο στο σπίτι μου. Δεν τα κατάφερα, όλα πήγαιναν ανάποδα. Φέτος αφού είδα ότι οι αναποδιές τελειωμό δεν έχουν, αποφάσισα να κάνω ένα Ευχέλαιο.
Περνούσα πολλές φορές έξω απ' την Εκκλησία, μα την έβρισκα κλειστή. Λογικότατον, αφού πήγαινα όταν μ' έβγαζε ο δρόμος από κει, κι όχι όταν έπρεπε και ήξερα πως η Εκκλησία είναι ανοιχτή!
Μια μέρα που την "πέτυχα", είπα στον παπά της ενορίας μου ότι "θέλω να κάνω ένα Ευχέλαιο!"
Προθυμότατος ο παπά - Δημήτρης μου εξήγησε ότι μπορώ να κάνω Αγιασμό, αν θέλω, όχι, εγώ ήθελα Ευχέλαιο, να το ευχαριστηθώ! Να προλάβω να συγκεντρωθώ, να γονατίσω, να προσευχηθώ!
"Πότε;" με ρώτησε ο παπάς.
"Θα σας τηλεφωνήσω, μόλις είμαι έτοιμη" του είπα και έφυγα.
Πέρασαν καναδυό μέρες, είδα ότι ποτέ δε θα ήμουνα έτοιμη, γιατί το σπίτι μου θέλει άσπρισμα μετά το κάπνισμα του τζακιού όλο το χειμώνα, άρχισα να απογοητεύομαι ότι δεν θα το κάνω ποτέ!
Σχεδόν παραιτήθηκα πάλι απ' την ιδέα.
Το είχα πει όμως σε μια φίλη μου και Πέμπτη βράδυ μου τηλεφωνεί και μου λέει:
"Κατερίνα, πότε θα το κάνεις το Ευχέλαιο; Θα 'θελα να είμαι κι εγώ εκεί, γιατί το έχω ανάγκη! Αν το κάνεις όμως Σαββατοκύριακο, εγώ θα λείπω και τα απογεύματα από βδομάδα θα είναι δύσκολο για μένα. Μόνο αύριο Παρασκευή μπορώ."
Τι να της πω; Με συγκίνησε και η δική της η ανάγκη, μα η Παρασκευή μου είχε τρεχάματα προγραμματισμένα, δεν γινόταν να αναβληθούν. Της είπα όμως:
"Έχε το νου σου στο τηλέφωνο το μεσημέρι, αν ξεμπλέξω νωρίς, αν μπορεί κι ο παπάς, αν προλάβω να ετοιμαστώ, ποτέ δεν ξέρεις!"
(Καλά! Εξηγώ πολλά! Πάμε για συνέχειες! Πρέπει, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να καταλάβει ο άλλος!)
(συνεχίζεται)
