Ταμένο blog...
στίγματα κάποιων στιγμών
και θαυμάτων

Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Άγιος Νεκτάριος - Νέας Ιωνίας - Βόλου 12-4-2016 (1)

Άγιος Νεκτάριος - Νέας Ιωνίας - Βόλου

...και περπατούσα.







Κι έφτασα. Κι ήταν ανοιχτά και μια κυρία έφευγε.
Ήμουνα μόνη μου. Είδα το σβηστό κερί της κυρίας, έβαλα δίπλα και τα δικά μου.
Δε με χωρούσε...
Πολλά σκοτάδια, παρόλο που ο ήλιος έμπαινε από παντού. Ήξερα ότι πέτυχα κλείσιμο, μα... λίγο, ν' ανάψουν, το ήθελα!
Δεν τις  μπορώ σκοτεινές τις Εκκλησιές, ούτε καν, τη νύχτα!

 Έβγαλα αναπτήρα. Τσιγάρα δεν είχα. Αναπτήρα, πάντα.
Δεν το έχω ξανακάνει. Πρώτη μου φορά...
...Σα να μην το έκανα εγώ. Σέβομαι πάντα τους κόπους των ανθρώπων που "υπηρετούν" μια εκκλησιά.
Μπορεί να είναι η δουλειά τους, θέλει όμως υπομονή και τους καταλαβαίνω, ιδιαίτερα.
Δεξιά τα κεριά, ξεκίνησα προσκύνημα από δεξιά.
Όπου "στάθηκα" παραπάνω, έβγαλα και μηχανή.


Γιατί, Άγιε Ιωάννη; Γιατί;


...Ξανά, ΕΚΕΙ!
Να "δω", τι δεν θυμάμαι από τότε, της Αγίας Υπομονής.


Όλοι μαζί και κοντά.
Τα λευκά παπιά κρίνοι και τα ροζ τριαντάφυλλα.


Πίσω, ΨΗΛΑ στην κολώνα, Άγιος Εφραίμ. Πάντα τοίχο φτάνω και το χέρι μου, Τον "ψάχνει", κάτω, ούτε καν, στα πόδια.

Άγιος Γεώργιος



Περίμενε, Άγιε Νεκτάριε! Με τυφλώνεις! Θα έρθω κι από Κει!


Με κοίταζε, λες και "μιλούσε"...
Λευκά λουλούδια.


ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, παρούσα...



Άγιος Ιωάννης. Άλλος Πάνω, Άλλος κάτω.
Το πάνω με "τρόμαξε" πιο πολύ.
Πρώτη φορά το είδα αυτό το "δάκρυ".
Λυπήσου μας!


"Κάτι" έλεγε κι ο Άγιος Απόστολος ο Νέος.
Κωνσταντίνος Σταματίου, λεγόταν ο πατέρας Του.
Εμένα ο παππούς μου, ο αδελφός και άλλοι συγγενείς.
Μπορεί να υπάρχει και ρίζα.
Γιατί όχι;
Όλοι μας κουβαλούμε μια ρίζα.


Άγιε Νεκτάριε;
Γιατί αναβοσβήνεις;
Γιατί να βιαστώ;
Κάτσε να ΣΕ χαιρετήσω κι εδώ!
Θέλω και να ΣΕ φωτογραφήσω, να ΣΕ "βλέπω", όταν δεν μπορώ να είμαι εδώ.



Γιατί;
Γιατί, Προφήτη Ηλία μου;


...Ναι, να φύγω.
Μη δε με δουν και με κλειδώσουν και μέσα... και είμαι και βιαστική!
Μια φωτογραφία, ακόμα.
Δεν φωτογράφησα τα αναμμένα κεριά.



Κι εδώ, να τα δω στο σπίτι. Εδώ δεν έχω χρόνο. Πάντα βιαστική.



Κι εκεί που κατέβηκα...!!!

ΣΠΑΜ!ακούστηκε πίσω μου, βαριά, η σιδερένια πόρτα!
Τρόμαξα!
Δεν μπορώ να περιγράψω τον κακόηχο ήχο.
Δεν μπορώ να περιγράψω και πως έννοιωσα...

Κοιτάζω πίσω και βλέπω την πόρτα, είχε κλείσει!
Πάτησα κλικ, νομίζω, δεν το βρήκα όμως, σε φωτογραφία.
Τόσο σαστισμένη που ήμουνα...

Δευτερόλεπτα ήταν και η πόρτα άνοιγε σιγά -σιγά, κι από μέσα βγήκε, πρώτα η νεοκόρος και πίσω της ο πιο μικρός σε ηλικία Ιερέας.

"Τα κεριά! Τα κεριά! Άφησα αναμμένα τα κεριααααά!!!" φώναξα υστερικά, θα έλεγα.

Γελούσαν, συζητούσαν, κλείδωναν.

Τον χαβά μου εγώ:

"Τα σβήσατε;"

"Ναι", μού απάντησαν με νεύματα και χαμογελαστοί, κι άϊντε, να βρω κάπου, να καθίσω, να συνέλθω!

Αμ, δε, που θα καθίσεις, Κατερίνα!
Έχεις να "λαμβάνεις", κι άλλο σοκ!

Πάμε σε άλλη ανάρτηση. (θα φέρω λινκ)

Έτοιμο εδώ και ώρα το βιντεάκι:


Άγιος Νεκτάριος - Νέας Ιωνίας - Βόλου 12-4-2016 (1)

ΕΔΩ η ΝΟ 2

2 σχόλια:

Κυκλαμίνα είπε...

Ναι, στο κλικ, τελικά, καταγράφηκαν τα σκαλιά, όχι η κλειστή η πόρτα.

Κυκλαμίνα είπε...

...
Αγία Υπομονή, μετά από πολλή Προσευχή, απάντηση σε όνειρα.

Πριν πολλά χρόνια, στο χωριό:
"Αχ! Μια γυναίκα που ξεχνάει να φάει και στεναχωριέται ότι είναι άρρωστη!"

Πριν λίγες μέρες:
"Ζάχαρη στα μάτια..."

Μαζί με Άγιο Νεκτάριο:
"Και όσα ζήσουμε, αύριο μπορεί να ξεψυχήσουμε...)

Καθαρά, Άγιος Νεκτάριος:
"Να συμβουλεύεσαι πρώτα και μετά να προχωράς..."

...Ήθελα να τα κρατήσω. Αυτά!