Ιερός Ναός Αγίου Κοσμά και Αγίου Αρτεμίου, Νέας Ιωνίας Βόλου

Πήγα με δακράκια κίτρινα, έφυγα με δακράκια της Παναγίτσας!

...Κυριακή, άντε να πετύχεις Αστική!
Ρώτησα την ώρα, είχα ένα τέταρτο μπροστά μου, το μάζεψα με τα πόδια, αν και τα τακούνια δεν με βοηθούσαν.
Και να αργούσα, δε θα με μάλωνε κανείς.
...Η υγεία με πρόδιδε, ίσως και οι συγκινήσεις, αλλά... είχα πείσμα.

Εκεί στα φανάρια, πέρασε ένα αυτοκίνητο με δυο Ιερείς!
Κατάλαβα ότι θα τον έβρισκα "Κλειστόν", για άλλη μια φορά, τον Άγιο Κοσμά!
...Είχα ανοίξει όμως, νωρίτερα, Άλλο δρόμο και "κάτι" μού λέει, πως με τον Παναγιώτη, βοηθό, θα τα καταφέρουμε!(Άσχετο με τον Ναό, μην μπερδευτείτε!)

Θυμήθηκα τα λόγια της αγαπημένης φίλης:

"Πού να πας στον Άγιο Κοσμά, Μεγάλη Παρασκευή! Πήγα πέρ' σι! Πολύ ωραία!"
"Ε, τότε, θα ξέρεις! Γιατί δεν έχει Αγιογραφημένο τον τρούλλο;"
"Τί πειράζει;" είπε η γυναίκα! "Έχει Αγίους!"
Είπα για την Κορ' φή. Δε μπορώ να μού λείπει ο Χριστός, όταν τολμώ να κοιτάξω Ψηλά, μέσα σ' έναν Ναό ΤΟΥ! (Κάπου τα έγραψα στα σχόλια, χθες.)
"Είναι δυο αδέλφια παππάδες, πολύ καλά παιδιά! Μορφωμένα παιδιά! Καλοσυνάτα!"
Χάρηκα, όχι τόσο για την μόρφωση, όσο για το ότι ήταν αδέλφια!
Αυτό με συγκίνησε ιδιαίτερα, παρόλο που λυπήθηκα που είχαν κλειδώσει, κι έμεινα πάλι απ' έξω, για 5 λεπτά!
"Θα γίν' κι ο Χριστός! Καινούργια εκκλησιά, είναι!"

Και γι' αυτό χάρηκα, που είναι καινούργια!

"...Εγώ πήγαινα στην Μετάμορφωση, πρώτα, αλλά μετά μού είπανε, ανήκω στην ενορία του Αγίου Βασιλείου, έτσι που τα έκαναν, μπερδεύουν τον κόσμο και δεν ξέρει πού να βρει παππά, να τον φωνάξει σπίτι του!"

Σ' αυτό τσίμπησα, αλλά ήμουνα ήδη στα σκαλιά, έπρεπε να φύγω. Όσο κι αν το συζητούσα με την φίλη μου, λύση δε θα δίναμε εμείς οι δυο, σίγουρα!
Αυτό το θέμα θέλει μεγάλη ανάπτυξη.
Ίσως στα σχόλια, ίσως σε ειδική ανάρτηση.
Για μένα, το θεωρώ, ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ της Εκκλησίας μας, αυτήν την απόφαση!

Η πιο Ιερή Προσευχή στο σπίτι μου, έχω ανάγκη να γίνει μ' έναν Ιερέα που μ' αγγίζει πνευματικά μου "μέτρα", κι όχι με τα γεωγραφικά που τυγχάνει να βρίσκομαι.

Γειτόνους μπορεί να έχω πολλούς, δεν σημαίνει πως "επικοινωνούμε" επί της ουσίας, όμως!
π.χ. Μοιράζομαι τον κήπο μου και τους τοίχους μου, με έναν δυναμικότατο μάρτυρα του Ιεχωβά.
Σεβασμός και εκτίμηση υπάρχει, σ' αυτό το θέμα, όμως, όπως είναι της  Πίστης, ξέρουμε κι οι δυο, όσο κι αν συμπροσκυνήσουμε... μαζί, ποτέ δεν θα τα βρούμε!

Έτσι πάει και το "ανοίγω" την πόρτα της καρδιάς και του σπιτιού μου, στον Ιερέα που θα μπορέσει να φτάσει, πολύ πιο Ψηλά από μένα, την Προσευχή μου!

Αλλιώς, δεν υπάρχει λόγος, νομίζω!
Αν η φίλη μου έχει κοντά της πολλές εκκλησίες σε κατοικίσημη περιοχή και την έχουν μπερδέψει, σκέψου εγώ, που θέλω κάτι χιλιόμετρα για να φτάσω σε εκκλησία, γι' αυτό και "περιφέρομαι", ανάλογα που θα με βγάλει ο δρόμος!

Εν ολίγοις, θέλω σπίτι μου, έναν Ιερέα που με ξέρει και τον 'ξέρω", σε εισαγωγικά.
Να τον έχω "ακούσει".
Μπορεί να είναι και απ' το χωριό μου!
Γιατί να μού το Απαγορεύουν αυτό;
Κάπως, σαν την μουσική, με τις κορώνες...
Δεν έχω πρόβλημα με τους Ιερείς της περιοχής μου, απλά, δεν έχω τις ευκαιρίες να τους γνωρίσω περισσότερο!
Δε νομίζω, όμως, πως η Εκκλησία μου, πρέπει και να μού το επιβάλλει!
Δε νομίζω πως ο Χριστός μας, θα είχε πρόβλημα σ' αυτό, προκειμένου να μένει το σπίτι μου αδιάβαστο!

...και τελικά, για Αγιασμό, πολύ καθυστερημένα, εθελοντικά, ο Ιερέας της Αγίας Υπομονής, ήρθε!
Και τι "Σημάδι", Θέ μου, μόλις τον είδα, τον παλιότερο Ιερέα του Αγίου Νεκταρίου, που έτυχε, να γνωρίζω και περισσότερο, γιατί τότε οδηγούσα και πήγαινα πιο συχνά στην εκκλησία.

Μ' αρέσι που το θυμήθηκα! Δεν το είχα γράψει!
Σα να μού θύμιζε η Αγία Υπομονή, χρόνων φωτοσκιάσεις...που τρέχουν γοργά, όμως, στο τώρα μου! 

(Πολύ κατεβατό! δεν το φανταζόμουνα, σταματάω! Ήταν ήδη, έτοιμες οι φώτο! Να κλείσω καρτέλες, να μην επανέρχομαι.)

 Τα δώρα μου...