...Κουνάω το κεφάλι μου... και εννοώ:
"Κατάλαβα! Η ροή, πρέπει να ξεκινήσει από δω, εφόσον... είδα, πως δεν έχω δικαίωμα να ΣΕ ΚΡΥΨΩ, άλλο.
Είδαν αρκετοί τα προηγούμενα αποσιωπητικά, πρέπει να έχουν σωστή συνέχεια.
Το τολμώ...
Μόνο ΕΣΥ, ξέρεις, πόσο!
"ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ", ονόμασα τον φάκελο...
...κι είναι μια δύσκολη ... για μένα, ροή, εξηγήσεων...
Κόπυ:
.................
Χριστέ μου, σε «πήρα» δίπλα μου, να με βοηθήσεις, να με φωτίσεις, να γράψω πιο σωστά… και εν ολίγοις…
Να μην ξεφύγω, να μην κουράσω.
Τα παραπάνω αποσιωπητικά ήταν από παλιό κείμενο που έσβησα στο γουόρντ, για να γράψω το νέο.
Δένουν και με το σχόλιο που «εξαφανίστηκε» απ’ την ανάρτηση με το Απολυτίκιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος που «έτυχε» να είναι επόμενο… και …ήταν σαν απάντηση στην σκέψη μου, ότι έχω καθυστερήσει πολύ, να γράψω κάποια πράγματα και για την έντονη παρουσία Σου στην ζωή μου, απ’ τις 6 Αυγούστου του 2015…
Σκόρπια, έχω γράψει αρκετά. Ακόμα και για την Αρχή, του τότε, δηλαδή, στις 6/8/15.
Την Άλλη Αρχή… που παρέβλεψα… (ΕΣΥ ξέρεις! Μόνο από σεβασμό… ανίκανες οι πλάτες μου…)
Δεν είμαι σίγουρη για ημερομηνία. Χθες πέτυχα ένα «στίγμα»,ίσως ήταν 30 Ιανουαρίου 2014 ή λίγες μέρες νωρίτερα.
Δεν ήταν ακριβώς όνειρο…
Χρόνια στον υπολογιστή, με ή χωρίς ίντερνετ, λόγω της Φυγής της μάννας και των βιβλίων μου, είχα απ’ το 1994; Κάπου εκεί, γύρω.
Στην δε, δουλειά μου, πολύ νωρίτερα.
10 και 32 Βράδυ Β’ Χαιρετισμών, 25 Μαρτίου 2016, άκουγα το Κύριε εκέκραξα προς ΣΕ και σταμάτησε!
Ήθελα έναν Ύμνο να με συνοδεύει, μα… από δω και κάτω, ΕΣΥ ΖΗΤΑΣ, ΣΙΓΗ!
Πέταξα το καλώδιο, ξεσυνδέθηκα, πάω να κλείσω και τον ρούτερ.
*
Γύρισα. Σαν έτοιμη από καιρό… να γράψω.
…Κοιτώ την μεγάλη εικόνα σου και το Βλέμμα Σου, σα να μού λέει:
«Συνέχισε».
Ανάσα.
Και κόμπος στο λαιμό… που είναι και σφιγμένος, Χάρη στην Χάρη ΣΟΥ!
Δοξολογώ ΣΕ!
…Κι αν κρύψω πως δακρύζω, ΜΕ Βλέπεις.
Έλεγα, πως, τέτοιο όνειρο, δεν είχα ξαναδεί, όσο κι αν ήταν εξαρτημένη η ζωή μου από υπολογιστές.
Κοιμόμουνα τάχα και όντως, κοιμόμουνα, κανονικότατα. Ήταν ώρα ύπνου μου.
…Βλέπω, ότι ενώ ήμουνα ξάπλα, φωτίστηκε η οθόνη του υπολογιστή και κατέβαζε αργά – αργά… μια εικόνα… και ολοκληρώθηκε με το ΆΓΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ!
…ΚΑΠΟΙΟΣ, δακτυλογραφούσε…
«Είμαι ο Ιησούς και ήρθα να σου πω, πως, θα … σε κάνω…»
Δεν τολμώ να το γράψω.
Χριστέ μου! Δεν είναι απιστία, αυτό! Δεν είναι!
Πες μου, ότι μπορώ, να μην το γράψω, κι ότι θα με Συγχωρέσεις και για τότε και για τώρα…
Άνθρωπος είμαι, ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα, πόσο αμαρτωλή, σ’ χώρα με και σταμάτα με, αν πήρα λάθος δρόμο, απόψε, στην γραφή μου…
Μειώθηκε ο θυμός σου, στην εικόνα σου… που έχω δίπλα μου. Σα να στάθηκε στο λαιμό…
Ναι, σαν να λές: «προχώρα, παρακάτω.»
Ναι και Σ’ ευχαριστώ!
Ξύπνησα, τότε, απότομα, για το «θράσος» να σε δω σε όνειρό μου.
Έτσι το πήρα… μα στην πορεία, μετά τις 6/8/15, κατάλαβα πως «ΚΑΤΙ» μού ΑΝΑΘΕΤΕΙΣ ΕΣΥ, ΝΑ ΚΑΝΩ, που ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ, ΠΩΣ ΤΟ ΜΠΟΡΩ.
Άνοιξες ουρανούς, πείστηκα πως δεν είναι η ιδέα μου, επιμένεις με χίλιους τρόπους, οπότε, αφού ΕΣΥ με ΑΞΙΩΝΕΙΣ… εύχομαι ως άνθρωπος μικρός, μη ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΩ, ΠΟΤΕ!
Ανάσα. 10 και 54.
Πριν πάω στους Α’ και Β’ Χαιρετισμούς, της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΟΥ και ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΑΣ, να πω, πως, κάπου είχα βρει μια παρόμοια φωτογραφία του τότε «ονείρου» μου και την κράτησα, στα σκόρπια μου μπλογκς.
Είμαι ο άνθρωπος των αποδείξεων, ξέρω ότι η Πίστη μας, δεν χρειάζεται, ίσως η μη σπουδαγμένη αγάπη για την δημοσιογραφία, να βοηθήσει τους τυχόν αναγνώστες, μετρώντας συμπτώσεις, φωτογραφίες και ημερομηνίες, να πουν, εδώ, η Κατερίνα, «ΚΑΤΙ», λέει, και δεν είναι μιλημένη από ανθρώπους, ώστε να παρεξηγηθεί ή να καταταχθεί σε κατηγορία ιατρική…
11 και 01 και φεύγω από το «όνειρο» που δεν ήταν «όνειρο», αλλά Παρουσία σου, στην ζωή μου!
Εμείς οι άνθρωποι, οι Έλληνες, πιστεύουμε στους Αγίους, στην Παναγιά, στο Άγιο Πνεύμα, στον ΕΝΑΝ ΠΑΤΕΡΑ, αγαπάμε τον ΥΙΟ, που Ενσαρκώθηκε, για να ‘ρθει κοντά μας και να μας Σώσει, για την Ανώτερη Ζωή, ενώ μπαινοβγαίνουμε σε Εκκλησίες και Μοναστήρια, ενώ κάνουμε τον Σταυρό μας, πολλές φορές την ημέρα, δεν αναφερόμαστε εύκολα σε ΣΕΝΑ!
Δεν ξέρω, αν το κάνουν άλλοι… Εγώ, πάντως, Σ’ ΕΙΧΑ ΚΟΡΦΗ και Σ’ ΕΧΩ, μα Ήσουν, στο «εννοείται» μου.
Άλλαξαν όλα, όταν σε μια Θρησκευτική Εκδρομή (απ’ τις μετρημένες που έχω πάει με γκρουπ), ρώτησα μία καλόγρια:
«Πες μου: Εσείς οι καλόγριες, ποια Προσευχή έχετε για πιο δυνατή;»
Εκείνη μού απάντησε:
«Το: Κύριε, Ιησού, Χριστέ, Ελέησόν με, την αμαρτωλή.»
«Μόνο αυτό;» Ξαφνιάστηκα. Το θεωρούσα, τόσο λίγο! Τόσο απλό και εύκολο!
Αν το ήξερα, θα το έλεγε το μυαλό μου, χίλιες φορές την μέρα, όλη μου την προηγούμενη ζωή!...
Κι εγώ, Σού μιλούσα… Σού εξηγούσα…
Τόσα άσκοπα λόγια…
Πόσο πολύ, μπορεί να σε κούρασα; Πόσο;
Κι εκεί, που αγόρασα ένα κομποσκοίνι από την καλόγρια και μού εξήγησε: «Σε κάθε κόμπο, να λέω: «Κύριε, Ιησού, Χριστέ, Ελέησόν με, την αμαρτωλή», βλέποντας την νεότατη ηλικία της καλόγριας, μού βγήκε αυθόρμητα:
«Αν είσαι αμαρτωλή, εσύ, τότε…»
Κι η απάντηση ήρθε:
«Εμείς οι άνθρωποι, απ’ την γέννα μας είμαστε αμαρτωλοί», κάπως έτσι.
Αντιδρούσα… Μέσα μου. Δεν μπορούσα να το δεχτώ, έτσι, παπαγαλία…
Δε μπορούσα να ξέρω, δεν ήξερα, τόσα απλά, πράγματα…
Είχα τόσα θαύματα στη ζωή μου! Τόσα Σημάδια, ακόμα και οράματα, (κάνω κινήσεις, φούσκωσα και τα μάγουλα, ΜΕ ΕΙΔΕΣ!) δεν μπορούσα να «Ζυγίσω»… (λάθος λέξη;) πως ΑΥΤΗ η ΑΞΙΟΣΥΝΗ, δεν είναι «ΤΥΧΑΙΑ»…
Τα ΣΗΜΑΔΙΑ ‘βγάζαν μάτι, φίλοι και συγγενείς, άρχισαν να ανησυχούν, όταν άρχισα να τα «προσέχω» και κάποια να τα λέω.
Δεν ζω σε μοναστήρι. Είμαι σύζυγος, μητέρα, άνθρωπος με πολλές κοινωνικές επαφές, λόγω της δουλειάς μας (νωρίτερα και της πολυποίκιλης δικής μου), λόγω και του μεγάλου θαυμασμού μου, προς την ανθρώπινη Τέχνη, (κόμμα)
«Καλά, πάω», επιμένει η Γαλήνια Ματιά Σου,… τολμώ να συνεχίσω, κι ΕΣΥ, ξέρεις, αν ότι γράφω θα σωθεί ή θα χαθεί… για μένα… είναι εξομολόγηση, γραπτή… χρεωστούμενη…
, δεν «είδα» γύρω μου Θεό… ώστε να «Ξυπνήσω» εγκαίρως… αποκοιμήθηκα… κι ας έκαναν τόση «φασαρία» τα παλαμάκια, για την τέχνη του ανθρώπου…
Κι όποτε με «ξυπνούσε» «ΚΑΤΙ» δυνατό απ’ τα ΑΝΩΤΕΡΑ… στη ζωή μου, τα «έβλεπα», μα.. ακόμα κι όταν τα έλεγα ή τα έγραφα…
Ναι. Έτσι είναι. Κάποιοι γελούσαν, κάποιοι σώπαιναν, κάποιοι έστριβαν… κάποιοι «έπαιζαν» και μαζί μου…
Οπότε;…
Άργησα να φυτρώσω, σπόρος που θα χάνονταν, ΕΣΥ μόνο ξέρεις, γιατί ΤΟΝ Έσωσες τόσες φορές…
Ακόμα… και εγώ, απορούσα…
Πόσες παρατάσεις; Πόσες ευκαιρίες;
Μετριούνται;
Πολλές οι καταγεγραμμένες…
Αμέτρητες οι άγραφες.
Κουνάω κεφάλι (με τα χάλια μου, ξεφυσάω, που είμαι ακόμα στον πρόλογο, σε κοιτάζω στα μάτια, έτοιμες να στάξουν οι δυο έντονα χαραγμένες πινελιές, κι όμως, η «άρρωστη» κι αμαρτωλή, ανάβει τσιγάρο και…
ΤΟ ‘ΣΒΗΣΑ!
11 και 38
ΖΩΟΔΟΤΗ ΜΟΥ, ΙΗΣΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ, αυτό κι αν είναι θράσος, απόψε!
Ως άνθρωπος, μικρός και ανάξιος, απορρίπτω αυτό το κείμενο να βγει, έτσι στον αέρα, τώρα!
ΕΣΥ, και σήκωσα ήδη τα χέρια (τις παλάμες) και σε κοίταξα.
ΕΣΥ, ΜΟΝΟ, ΞΕΡΕΙΣ, τι θα γίνει, στην πορεία.
Δεν έχω μάθει ειδήσεις. Δεν ξέρω τι γίνεται στον κόσμο αυτή την στιγμή.
Ξέρω ότι ΟΛΑ τα ΕΛΕΓΧΕΙΣ ΕΣΥ, γύρισα πολύ γαλήνια απ’ την Εκκλησία, απόψε, «Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» που με «κράτησες» και ΟΡΘΙΑ,
Μπορώ να σε πάρω μαζί μου, να με προστατεύεις και να πάω να ξαπλώσω;
….Λες!
Ξεσυνδέομαι με το μόνιτορ… όπως προχθές;
Χαμογελώ…
Πώς τολμώ;
Ποιος με έπεισε, πως ο Χριστός μου είναι μπαμπούλας;
Ποιος μού το πέρασε υποσυνειδήτως, αυτό;
Ποιος;
Πόσο βαριά μπορεί να με αποβλάκωσε η ανθρώπινη Τέχνη;
Πόσο;
Ποτέ δεν ξέχασα πως είναι Δώρο Θεού, μα… η αποθήκη του μυαλού μου, δεν είχε διαβασμένα βιβλία… υστερούσα… στο να προσέξουν την ουσία των γραπτών μου.
Μόνο γραμμένα… χιλιάδες χαρτιά, κι εκεί μέσα, ΕΙΣΑΙ, Παντού!
*****
Άλλο κόπυ:
"Κατάλαβα! Η ροή, πρέπει να ξεκινήσει από δω, εφόσον... είδα, πως δεν έχω δικαίωμα να ΣΕ ΚΡΥΨΩ, άλλο.
Είδαν αρκετοί τα προηγούμενα αποσιωπητικά, πρέπει να έχουν σωστή συνέχεια.
Το τολμώ...
Μόνο ΕΣΥ, ξέρεις, πόσο!
"ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ", ονόμασα τον φάκελο...
...κι είναι μια δύσκολη ... για μένα, ροή, εξηγήσεων...
Κόπυ:
.................
Χριστέ μου, σε «πήρα» δίπλα μου, να με βοηθήσεις, να με φωτίσεις, να γράψω πιο σωστά… και εν ολίγοις…
Να μην ξεφύγω, να μην κουράσω.
Τα παραπάνω αποσιωπητικά ήταν από παλιό κείμενο που έσβησα στο γουόρντ, για να γράψω το νέο.
Δένουν και με το σχόλιο που «εξαφανίστηκε» απ’ την ανάρτηση με το Απολυτίκιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος που «έτυχε» να είναι επόμενο… και …ήταν σαν απάντηση στην σκέψη μου, ότι έχω καθυστερήσει πολύ, να γράψω κάποια πράγματα και για την έντονη παρουσία Σου στην ζωή μου, απ’ τις 6 Αυγούστου του 2015…
Σκόρπια, έχω γράψει αρκετά. Ακόμα και για την Αρχή, του τότε, δηλαδή, στις 6/8/15.
Την Άλλη Αρχή… που παρέβλεψα… (ΕΣΥ ξέρεις! Μόνο από σεβασμό… ανίκανες οι πλάτες μου…)
Δεν είμαι σίγουρη για ημερομηνία. Χθες πέτυχα ένα «στίγμα»,ίσως ήταν 30 Ιανουαρίου 2014 ή λίγες μέρες νωρίτερα.
Δεν ήταν ακριβώς όνειρο…
Χρόνια στον υπολογιστή, με ή χωρίς ίντερνετ, λόγω της Φυγής της μάννας και των βιβλίων μου, είχα απ’ το 1994; Κάπου εκεί, γύρω.
Στην δε, δουλειά μου, πολύ νωρίτερα.
10 και 32 Βράδυ Β’ Χαιρετισμών, 25 Μαρτίου 2016, άκουγα το Κύριε εκέκραξα προς ΣΕ και σταμάτησε!
Ήθελα έναν Ύμνο να με συνοδεύει, μα… από δω και κάτω, ΕΣΥ ΖΗΤΑΣ, ΣΙΓΗ!
Πέταξα το καλώδιο, ξεσυνδέθηκα, πάω να κλείσω και τον ρούτερ.
*
Γύρισα. Σαν έτοιμη από καιρό… να γράψω.
…Κοιτώ την μεγάλη εικόνα σου και το Βλέμμα Σου, σα να μού λέει:
«Συνέχισε».
Ανάσα.
Και κόμπος στο λαιμό… που είναι και σφιγμένος, Χάρη στην Χάρη ΣΟΥ!
Δοξολογώ ΣΕ!
…Κι αν κρύψω πως δακρύζω, ΜΕ Βλέπεις.
Έλεγα, πως, τέτοιο όνειρο, δεν είχα ξαναδεί, όσο κι αν ήταν εξαρτημένη η ζωή μου από υπολογιστές.
Κοιμόμουνα τάχα και όντως, κοιμόμουνα, κανονικότατα. Ήταν ώρα ύπνου μου.
…Βλέπω, ότι ενώ ήμουνα ξάπλα, φωτίστηκε η οθόνη του υπολογιστή και κατέβαζε αργά – αργά… μια εικόνα… και ολοκληρώθηκε με το ΆΓΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ!
…ΚΑΠΟΙΟΣ, δακτυλογραφούσε…
«Είμαι ο Ιησούς και ήρθα να σου πω, πως, θα … σε κάνω…»
Δεν τολμώ να το γράψω.
Χριστέ μου! Δεν είναι απιστία, αυτό! Δεν είναι!
Πες μου, ότι μπορώ, να μην το γράψω, κι ότι θα με Συγχωρέσεις και για τότε και για τώρα…
Άνθρωπος είμαι, ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα, πόσο αμαρτωλή, σ’ χώρα με και σταμάτα με, αν πήρα λάθος δρόμο, απόψε, στην γραφή μου…
Μειώθηκε ο θυμός σου, στην εικόνα σου… που έχω δίπλα μου. Σα να στάθηκε στο λαιμό…
Ναι, σαν να λές: «προχώρα, παρακάτω.»
Ναι και Σ’ ευχαριστώ!
Ξύπνησα, τότε, απότομα, για το «θράσος» να σε δω σε όνειρό μου.
Έτσι το πήρα… μα στην πορεία, μετά τις 6/8/15, κατάλαβα πως «ΚΑΤΙ» μού ΑΝΑΘΕΤΕΙΣ ΕΣΥ, ΝΑ ΚΑΝΩ, που ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ, ΠΩΣ ΤΟ ΜΠΟΡΩ.
Άνοιξες ουρανούς, πείστηκα πως δεν είναι η ιδέα μου, επιμένεις με χίλιους τρόπους, οπότε, αφού ΕΣΥ με ΑΞΙΩΝΕΙΣ… εύχομαι ως άνθρωπος μικρός, μη ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΩ, ΠΟΤΕ!
Ανάσα. 10 και 54.
Πριν πάω στους Α’ και Β’ Χαιρετισμούς, της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΟΥ και ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΑΣ, να πω, πως, κάπου είχα βρει μια παρόμοια φωτογραφία του τότε «ονείρου» μου και την κράτησα, στα σκόρπια μου μπλογκς.
Είμαι ο άνθρωπος των αποδείξεων, ξέρω ότι η Πίστη μας, δεν χρειάζεται, ίσως η μη σπουδαγμένη αγάπη για την δημοσιογραφία, να βοηθήσει τους τυχόν αναγνώστες, μετρώντας συμπτώσεις, φωτογραφίες και ημερομηνίες, να πουν, εδώ, η Κατερίνα, «ΚΑΤΙ», λέει, και δεν είναι μιλημένη από ανθρώπους, ώστε να παρεξηγηθεί ή να καταταχθεί σε κατηγορία ιατρική…
11 και 01 και φεύγω από το «όνειρο» που δεν ήταν «όνειρο», αλλά Παρουσία σου, στην ζωή μου!
Εμείς οι άνθρωποι, οι Έλληνες, πιστεύουμε στους Αγίους, στην Παναγιά, στο Άγιο Πνεύμα, στον ΕΝΑΝ ΠΑΤΕΡΑ, αγαπάμε τον ΥΙΟ, που Ενσαρκώθηκε, για να ‘ρθει κοντά μας και να μας Σώσει, για την Ανώτερη Ζωή, ενώ μπαινοβγαίνουμε σε Εκκλησίες και Μοναστήρια, ενώ κάνουμε τον Σταυρό μας, πολλές φορές την ημέρα, δεν αναφερόμαστε εύκολα σε ΣΕΝΑ!
Δεν ξέρω, αν το κάνουν άλλοι… Εγώ, πάντως, Σ’ ΕΙΧΑ ΚΟΡΦΗ και Σ’ ΕΧΩ, μα Ήσουν, στο «εννοείται» μου.
Άλλαξαν όλα, όταν σε μια Θρησκευτική Εκδρομή (απ’ τις μετρημένες που έχω πάει με γκρουπ), ρώτησα μία καλόγρια:
«Πες μου: Εσείς οι καλόγριες, ποια Προσευχή έχετε για πιο δυνατή;»
Εκείνη μού απάντησε:
«Το: Κύριε, Ιησού, Χριστέ, Ελέησόν με, την αμαρτωλή.»
«Μόνο αυτό;» Ξαφνιάστηκα. Το θεωρούσα, τόσο λίγο! Τόσο απλό και εύκολο!
Αν το ήξερα, θα το έλεγε το μυαλό μου, χίλιες φορές την μέρα, όλη μου την προηγούμενη ζωή!...
Κι εγώ, Σού μιλούσα… Σού εξηγούσα…
Τόσα άσκοπα λόγια…
Πόσο πολύ, μπορεί να σε κούρασα; Πόσο;
Κι εκεί, που αγόρασα ένα κομποσκοίνι από την καλόγρια και μού εξήγησε: «Σε κάθε κόμπο, να λέω: «Κύριε, Ιησού, Χριστέ, Ελέησόν με, την αμαρτωλή», βλέποντας την νεότατη ηλικία της καλόγριας, μού βγήκε αυθόρμητα:
«Αν είσαι αμαρτωλή, εσύ, τότε…»
Κι η απάντηση ήρθε:
«Εμείς οι άνθρωποι, απ’ την γέννα μας είμαστε αμαρτωλοί», κάπως έτσι.
Αντιδρούσα… Μέσα μου. Δεν μπορούσα να το δεχτώ, έτσι, παπαγαλία…
Δε μπορούσα να ξέρω, δεν ήξερα, τόσα απλά, πράγματα…
Είχα τόσα θαύματα στη ζωή μου! Τόσα Σημάδια, ακόμα και οράματα, (κάνω κινήσεις, φούσκωσα και τα μάγουλα, ΜΕ ΕΙΔΕΣ!) δεν μπορούσα να «Ζυγίσω»… (λάθος λέξη;) πως ΑΥΤΗ η ΑΞΙΟΣΥΝΗ, δεν είναι «ΤΥΧΑΙΑ»…
Τα ΣΗΜΑΔΙΑ ‘βγάζαν μάτι, φίλοι και συγγενείς, άρχισαν να ανησυχούν, όταν άρχισα να τα «προσέχω» και κάποια να τα λέω.
Δεν ζω σε μοναστήρι. Είμαι σύζυγος, μητέρα, άνθρωπος με πολλές κοινωνικές επαφές, λόγω της δουλειάς μας (νωρίτερα και της πολυποίκιλης δικής μου), λόγω και του μεγάλου θαυμασμού μου, προς την ανθρώπινη Τέχνη, (κόμμα)
«Καλά, πάω», επιμένει η Γαλήνια Ματιά Σου,… τολμώ να συνεχίσω, κι ΕΣΥ, ξέρεις, αν ότι γράφω θα σωθεί ή θα χαθεί… για μένα… είναι εξομολόγηση, γραπτή… χρεωστούμενη…
, δεν «είδα» γύρω μου Θεό… ώστε να «Ξυπνήσω» εγκαίρως… αποκοιμήθηκα… κι ας έκαναν τόση «φασαρία» τα παλαμάκια, για την τέχνη του ανθρώπου…
Κι όποτε με «ξυπνούσε» «ΚΑΤΙ» δυνατό απ’ τα ΑΝΩΤΕΡΑ… στη ζωή μου, τα «έβλεπα», μα.. ακόμα κι όταν τα έλεγα ή τα έγραφα…
Ναι. Έτσι είναι. Κάποιοι γελούσαν, κάποιοι σώπαιναν, κάποιοι έστριβαν… κάποιοι «έπαιζαν» και μαζί μου…
Οπότε;…
Άργησα να φυτρώσω, σπόρος που θα χάνονταν, ΕΣΥ μόνο ξέρεις, γιατί ΤΟΝ Έσωσες τόσες φορές…
Ακόμα… και εγώ, απορούσα…
Πόσες παρατάσεις; Πόσες ευκαιρίες;
Μετριούνται;
Πολλές οι καταγεγραμμένες…
Αμέτρητες οι άγραφες.
Κουνάω κεφάλι (με τα χάλια μου, ξεφυσάω, που είμαι ακόμα στον πρόλογο, σε κοιτάζω στα μάτια, έτοιμες να στάξουν οι δυο έντονα χαραγμένες πινελιές, κι όμως, η «άρρωστη» κι αμαρτωλή, ανάβει τσιγάρο και…
ΤΟ ‘ΣΒΗΣΑ!
11 και 38
ΖΩΟΔΟΤΗ ΜΟΥ, ΙΗΣΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ, αυτό κι αν είναι θράσος, απόψε!
Ως άνθρωπος, μικρός και ανάξιος, απορρίπτω αυτό το κείμενο να βγει, έτσι στον αέρα, τώρα!
ΕΣΥ, και σήκωσα ήδη τα χέρια (τις παλάμες) και σε κοίταξα.
ΕΣΥ, ΜΟΝΟ, ΞΕΡΕΙΣ, τι θα γίνει, στην πορεία.
Δεν έχω μάθει ειδήσεις. Δεν ξέρω τι γίνεται στον κόσμο αυτή την στιγμή.
Ξέρω ότι ΟΛΑ τα ΕΛΕΓΧΕΙΣ ΕΣΥ, γύρισα πολύ γαλήνια απ’ την Εκκλησία, απόψε, «Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» που με «κράτησες» και ΟΡΘΙΑ,
Μπορώ να σε πάρω μαζί μου, να με προστατεύεις και να πάω να ξαπλώσω;
….Λες!
Ξεσυνδέομαι με το μόνιτορ… όπως προχθές;
Χαμογελώ…
Πώς τολμώ;
Ποιος με έπεισε, πως ο Χριστός μου είναι μπαμπούλας;
Ποιος μού το πέρασε υποσυνειδήτως, αυτό;
Ποιος;
Πόσο βαριά μπορεί να με αποβλάκωσε η ανθρώπινη Τέχνη;
Πόσο;
Ποτέ δεν ξέχασα πως είναι Δώρο Θεού, μα… η αποθήκη του μυαλού μου, δεν είχε διαβασμένα βιβλία… υστερούσα… στο να προσέξουν την ουσία των γραπτών μου.
Μόνο γραμμένα… χιλιάδες χαρτιά, κι εκεί μέσα, ΕΙΣΑΙ, Παντού!
Κι η γραμμή… σα να μού λέει: «11:52,
σταμάτα, τώρα… Δικά σου είναι τα λάθη, όχι των άλλων… Κράτα και μια απόδειξη
και βγες…»
Ώρα 7 και 03, πρωί Σαββάτου 26 Μαρτίου
2016
Σύναξις Αρχαγγέλου Γαβριήλ, το ήξερα,
επιμένει και το ημερολόγιο δίπλα μου, κάνω ένα κόπυ, αφού ανέγνωσα, πόσα λίγα,
τελικά, έγραψα χθες, αφού συμπλήρωσα δυο τρεις λέξεις, διόρθωσα και δυο τρεις
κοκκινίλες που έβγαζαν μάτι, πάω να κρύψω αυτή την ανάαρτηση, να προσθέσω και
τα πρωινότερα… και μετά, οι φωτογραφίες, ίσως με βάλουν σε μια πιο σύντομη ροή,
για να φτάσω στο σήμερα.
Έτσι σκέφτομαι, ΕΣΥ, ΜΟΝΟ, ξέρεις, πως και
πού θα με βγάλεις.
ΕΣΥ μ’ οδηγείς, μόνη… δε θα το τολμούσα
και το ξέρεις…
Άλλο κόπυ:
1827. Το μένος του Ιμπραήμ κατά των Μωραϊτών είναι απύθμενο, Τα χωριά καίγονται, οι ραγιάδες που προσκύνησαν σώζονται, οι άλλοι, οι πιο ζόρικοι και ατίθασοι πρέπει να καμφθούν. Πέτρα στην πέτρα δεν αφήνει, ισοπεδώνει τά πάντα, δενδροκοπεί τη γή που ζουν οι Έλληνες.ΑπάντησηΔιαγραφή
Η Επανάσταση, σβήνει...
Όμως, την στιγμή εκείνη ο Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μωριά, αποφασισμένος να σώσει την Επανάσταση του Γένους, με όλες του τις δυνάμεις εμψυχώνει τους Έλληνες για να αντισταθούν και να διώξουν τους Αιγύπτιους, αλλά και τους δείχνει με τη "φωτιά και το τσεκούρι" πως το Έθνος δε μπορείνα ανεχθεί άλλους προσκυνημένους και ο δρόμος είναι ένας.
Στον Ιμπραήμ απέστειλε ένα γράμμα, "μνημείο λόγου και στρατιωτικού ήθους" (Σαράντος Καργάκος, "Νεώτερη Ελληνική Ιστορία" τ.Β1, σελ 198, εκδόσεις Γεωργιάδη), απόσπασμα του οποίου παραθέτουμε εδώ, στο οποίο αποτυπώνεται το μέγεθος του ανδρός και το ηθικό του μεγαλείο.
Είναι Αυτός τον οποίο προσφάτως κάποιοι πολιτικοί και τηλεοπτικά κανάλια, ειρωνεύτηκαν και χλεύασαν σκαιότατα.
Συγχώρα μας, Γέρο, που δε φανήκαμε αντάξιοί σου,,,,
Συγχώρα μας, που δεν αφήσαμε την ψυχή μας να πετάξει δίπλα στη δική σου.
***
Δε γίνεται να φέρω το βιντεάκι, εδώ στα σχόλια, όταν χρειαστεί, σε ανάρτηση...
Σ' χώρα με, Χριστέ μου, πρωί πρωί... δύσκολα.
Δώσε δύναμη.- Πριν 11 ώρες, λέει η καρτέλα, η ανοιχτήΑπάντησηΔιαγραφή
Ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδος
11 ώρες ·
Συγχώρα μας Γέρο που δεν εφανήκαμε αντάξιοι σου...
αν κάνω ανανέωση, ίσως αλλάξουν οι ώρες και δω
Ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδος
11 ώρες ·
Συγχώρα μας Γέρο που δεν εφανήκαμε αντάξιοι σου...
Τόσε παραμένουν, και τώρα είναι 6 και 27
δεν γίνεται να βρω ακρίβεια στην δική μου... την νυχτιάτικη.
Δεν έχει σημασία.
Πάω να μάθω ειδήσεις, κι είθε να είναι ΚΑΛΕΣ! - Έμαθα καθυστερημένα για την Βαγδάτη, έμαθα και για τα λόγια του Ιερώνυμου, http://www.enikos.gr/society/379275,Arxiepiskopos-Ierwnymos-Na-prospa8hsoyme-na-apokthsoyme-oti-exoyme-xasei-.html,
Να ευχηθούμε όλοι οι Έλληνες να βυθιστούμε στην έννοια της σημερινής εορτής και να προσπαθήσουμε ότι έχουμε χάσει να το αποκτήσουμε ξανά», επισήμανε ο Αρχιεπίσκοπος.
Τώρα, τι κάνω, Χριστέ μου;
Δως μου ροή...
Έχω καταλάβει πια θέλεις να είναι η Αποστολή μου και με κρατάς στη ζωή, αλλά... θα χασομερήσω κόσμο, έτσι που τα εξηγώ.
Φώτησέ με!Μην κάνω κύκλους... άσκοπους.***Η γραμμή του γουόρντ σβήστηκε.Να φέρω και το βιντεάκιΑΝΔΡΕΙΑΣ ΗΘΟΣ - Κολοκοτρώνης προς Ιμπραήμ
φφφφφφ....
ΑΝΑΣΑ και η ροή... μπήκε στ' αυλάκι...
Σ' ευχαριστώ!
Νταν! Άγιος Νεκτάριος! και μισή, εννοεί. Πάντα βιάζεται....
***
7 ΚΑΙ 45, ΠΡΩΙ
"Βαριές" πολύ αυτές οι φωτογραφίες για τον μπλόγγερ...
Ζορίστηκε... μα... ΑΝΕΒΗΚΕΣ!
Αποσυνδέομαι... κλείνω τα σχόλια που δεν χωρούν σε συγκεκριμένες στιγμές, αφού ανοίξω ειδική ανάρτηση, μόνο γι' αυτά.
ΕΣΥ, ξέρεις, πότε και ΕΑΝ, θα συνεχίσω... την αφηγούμενη ροή...
Θα τα βρω , αν χρειαστεί, για την ροή.
Έκανα μια προσπάθεια, να ξαναμπώ τη νύχτα, γύριζαν όλα, όμως και έκλεισα άρον - άρον, μην πέσω εδώ, μην πέσω εκεί και χτυπήσω.
Με υπερπροσπάθεια έφτασα στο κρεβάτι μου.... (Αμέτρητο θαύμα ή ένα ακόμα εμπόδιο;)
Κοιμήθηκα, πέθανα κι αναστήθηκα δεν ξέρω.
Όνειρα με σήκωσαν πάλι, δεν τα θυμάμαι, αν σηκωθώ πολύ γρήγορα. Το τελευταίο, πρέπει να είχε κάποια σχέση με την κωλοτούμπα...
Ας είναι.
Πάτησα το κουμπί ν' ανοίξει ο υπολογιστής και τρόμαξα!
Πριν καλά - καλά, φορτώσει, μαύρος ακόμα, ακούστηκε δυνατά μεσ' την κουζίνα μου και μέσα στη νύχτα "ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΤΗΝ ΓΗ ΜΑΣ, θα την κάνεις δική σου, κ.λ.π. και έμεινα!
πατούσα κουμπιά, να μπω, να ανοίξει, κι όταν ειπώθηκαν τα λόγια, όλα τα υπόλοιπα, τότε, μού έδωσε εικόνα...
Είχαν μείνει όλες οι καρτέλες ανοιχτές, απ' το απότομα που έφυγα τη νύχτα.
ΣΟΚ και λαχτάρα. Σημείο 1 και 17, απ' το βιντεάκι αυτό https://www.youtube.com/watch?v=hqld7uLvktY Ανδρείας Ήθος - Κολοκοτρώνης προς Ιμπραήμ!
Δύσκολο να συνέλθω...
Ύποπτες μέρες, πρέπει να είμαι πιο σύντομη, στα όσα γράφω...
Λογικά, δεν είχε κλείσει καλά το λαπ. Πρέπει να ήταν σε στάση αναμονής, τόσες ώρες!