Να σού μιλάει γύρω σου η φύση, να σού λέει: "δες, αναγεννιέμαι", κι εσύ να την βλέπεις... σούρωπο, κι από μακριά, ανάμεσα στην μεγάλη προσπάθειά σου, να μην αεροβατούν ξανά τα βήματά σου και να σε φτάσουν εκεί που έταξε η ψυχή σου, εκεί που θέλεις, που δεν ξέρεις, όμως, Αν το θέλει, κι αν, τελικά, θα βρεθείς...
Οι λευκοί κρίνοι, ανάμνηση και Μέγα, Ανάστασης προμήνυμα, τα κόκκινα τριανταφυλλάκια, ξεθαρεύουν, σιγά - σιγά...
Τα βλέπεις, κι αφού, αποδεδειγμένα τ' αγαπάς, καταπίνεις κι αυτή την συγκίνησή σου... μην την καταλάβουν τα πόδια και ξεστηλωθούν, για άλλη αφορμή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου