ΤΟ ΚΑΛΟ, ΤΟ ΚΑΚΟ, Ο ΣΙΝΕΜΑΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

Μετά από μια μάχη ή έναν πόλεμο, νικητές ή νικημένοι, πέρα απ’ την χαρά ή την δικαίωση του νικητή, πέρα απ’ την λύπη ή τις απώλειες του νικημένου, ένα είναι σίγουρο, και οι μεν και οι δε, είναι εξεθουνουμένοι, τόσο σωματικά, όσο περισσότερο, ψυχολογικά.

Υπάρχουν οι δύο όψεις της ζωής: Το ΚΑΛΟ και το ΚΑΚΟ.

Το κακό, πάντα θα είναι κακό,

δεν μπορεί ν’ αλλάξει.

Πάντα θα το σκιάζει η σκιά και το μαύρο.

Το ΚΑΛΟ όμως, αν είναι πράγματι ΚΑΛΟ, πάντα θα πονάει, επειδή αναγκάζεται να γίνει, για όσο πρέπει κι αυτό κακό, ώστε να το νικήσει, για να μην καταστραφεί το λευκό, το αληθινό, το δίκαιο, το φως.

Πάμε αλλιώς.

Είχα μια μάννα, αγράμματη. Δεν ήξερε, ούτε προσευχές ολόκληρες. Επαναλάμβανε σαν κολλημένο παλιό πικ απ, φράση απ’ το «Πάτερ Υμών, ο εν τοις ουρανοίς», όσον αφορά τα Θρησκευτικά μας.

«Ή τας ή πετάς» (σε μετάφραση: Ή ταν ή επί τας), ήταν η φράση της απ’ τα Ιστορικά μας, όταν θύμωνε.

Κι απ’ την ζωή και τα καθημερινά προβλήματά μας, αν άκουγε κατηγόρια, ακόμα και για τον εχθρό (τον όποιον εχθρό), έλεγε (και κυρίως, έπραττε): «Κάνε το ΚΑΛΟ και ρίξ’ το στο γυαλό».

Αυτές οι τρεις, ήταν οι λιγόλογες κουβέντες της και σώπαινε.

Παιδί, τότε, δεν μπορούσα να την καταλάβω.

Ρωτούσα, θύμωνα, απαιτούσα το δίκιο, η απάντηση ήταν:

«Υπάρχει Θεός Εκεί Πάνω και βλέπ’!»

Θεό της είχε, την Παναγιά και τον Χριστό.

Γεννήθηκε στην Ελλάδα, αυτή ήταν η Πίστη της χώρας της, αυτές ήταν οι ρίζες της, αυτά «κληρονόμησε», η φτωχή «τω πνεύματι» και στην τσέπη, κι έκανε πάντα το ΚΑΛΟ, ανάβοντας κι όλα τα καντηλάκια απ’ τα εξωκκλήσια του χωριού, κι ας τρώγαμε εμείς, ντοματόρυζο, αλάδωτο…

…Κόρη της ήμουνα κι εγώ. «Μορφώθηκα», έτυχε, όσο γίνεται.

Δεν έψαξα ποτέ τις Θρησκείες, γιατί δεν ήταν κομμάτι της ζωής που μού έλειπε.

Με «κάλυπτε» στα ΑΝΩΤΕΡΑ πνευματικά μου, κι εκεί έμεινα.

Ένας είναι ο Θεός, για όλους τους ανθρώπους, ΨΗΛΑ (λογικά) βρίσκεται, όλοι κοιτάζουμε τον Ήλιο, κάπου εκεί, θα βρίσκεται…

Ο Θεός έστειλε τον ΥΙΟΝ του στην γη, να μας διδάξει το ΚΑΛΟ, ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ, διδαχθήκαμε, ανά τους αιώνες, δεν το «ξεκολλάς» εύκολα από πάνω σου, όπως δεν μπορείς να «ξεκολλήσεις» την μητρική σου γλώσσα, το DNA σου, τις ρίζες της οικογένειά σου.

Έτσι πήγαινε, έτσι πάει, έτσι θα πηγαίνει… νομίζω.

…Μεγαλώνοντας γνώρισα ανθρώπους από άλλες χώρες, από άθεους, έως και Μουσουλμάνους. Τίποτα δεν μας εμπόδισε να γίνουμε φίλοι, ν’ αγαπηθούμε και να συμπορευτούμε στην ζωή μας.

Αφού ξεκινάγαμε απ’ την ίδια βάση, που ήταν το ΚΑΛΟ του ενός, προς τον άλλον, όσο κι αν οι διάφορες Θρησκείες κάνουν τους δρόμους μας λαβύρινθο, στόχος ψυχής μας ήταν η ΚΟΡ’ΦΗ που έγραφε ΚΑΛΟ, κι όχι κακό.

Αυτά… στο πρωϊνό ξέσπασμα, που διακόπηκε από ένα «δυνατό» τηλεφώνημα, σε μια πολύ λογική συζήτηση, μεταξύ δυο γυναικών που η μία ήξερε την ψυχή της άλλης.

Η μία ήξερε το βάθος και το ύψος της ΚΑΛΗΣ ΨΥΧΗΣ, της άλλης, οπότε, συνεννοηθήκαμε για την απουσία της επικοινωνίας του «σήμερά» μας…

Καταλήξαμε, πάλι στα λόγια της μάννας.

«Ένα είναι το ΚΑΛΟ, όπως κι αν λέγεται. Όχι πόλεμοι, όχι αδικία, όχι κακό, κ.λ.π.».

Να είναι ΚΑΛΑ, η φίλη κι αδελφή!

Έτσι την νιώθω, κι ας μην μας ένωσε περισσότερο η ζωή, τουλάχιστον, να συζητήσουμε.

Άλλη παράγραφος.

Παλιά, έβλεπα πολλές ταινίες. Υπερβολικά πολλές. Μπορεί και πάνω από πέντε, σε μία μέρα.

Μού έκαναν εντύπωση, τότε, κάποια θρίλερ, που σε μια παρέα, οικογένεια, ομάδα (κ.λ.π.) κάποιος «αρρώσταινε» απ’ το κακό, έμπαινε μέσα του, τον κυρίευε, κολλούσε κι άλλους, κι ένας, (ή λίγοι) πιο αφυπνισμένοι, «υγιείς» και ΚΑΛΟΙ, πολεμούσαν με τους ίδιους τους φίλους τους, έστω και σκοτώνοντάς τους, προκειμένου να εξολοθρεύσουν το κακό.

Στην ουσία, πολεμούσαν το κακό, όχι τον αγαπημένο άνθρωπό τους, γιατί αυτός, είχε πια πεθάνει…

Τον τελευταίο καιρό, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όλο και θυμόμουνα την «ουσία», απ’ αυτές τις ταινίες, που ούτε τίτλους θυμάμαι, ούτε ονόματα, πια!

…Λατρεύω τον σινεμά, μα ελάχιστες οι ταινίες που έχω δει σ’ αυτόν. (πολλοί οι λόγοι, δεν είναι της ώρας)

Είχα μια πρόταση τελευταία, "να πάμε σινεμά!"

Δυο οι ταινίες, να επιλέξω.

Επέλεξα ενστικτωδώς, το 5^ο κύμα.

Πήγαμε.

Είναι ταινία φαντασίας, λέει.

Δεν ξέρω τι κατάλαβε η παρέα μου κι όσοι νέοι (γιατί, νεαρής ηλικίας ήταν το κοινό. Έτρωγαν ποπ κορν, γέλαγαν, σχολίαζαν, μιλούσαν, φοβόντουσαν, κ.λ.π.) είδαν την ταινία.

Εξωγήινοι και Γήινοι, μάχη φαντασίας…

…Θυμήθηκα ΆΛΛΑ, έβγαλα τα δικά μου νοήματα.

Τα «βλέπω» και σήμερα, όλο και πιο έντονα.

Μάχη μεταξύ ΚΑΛΟΥ και κακού, ποιος θα υπερισχύσει…

… Δεν έχω όπλα. Μονάδικό μου «όπλο» μια ζωή, ο Σταυρός και η Προσευχή.

Μπορεί κάποιες φορές, να αργεί να εισακουστεί, ΑΥΤΟ είναι άλλωστε και η δοκιμασία της ζωής.

…Με σκηνή Σταυρού, ξεκινάει και η ταινία…

Τυχαίο;

Δε νομίζω!

Ίσως το κακό, πάντα κυνηγάει τον ΣΤΑΥΡΟ του ΚΑΛΟΥ.

Όσοι βλέπετε ταινίες, για δείτε κι αυτή την ταινία, με μια άλλη «ματιά», κι ίσως καταλάβετε τι είπα, με πολλά λόγια. (Προβάλλεται αυτή την εποχή στον Βόλο)

Μπερδεμένα; Δεν με πειράζει. Ξετυλείχτέ τα!

Έτσι ήταν και η ταινία. Η πρώτη σκηνή, ενώ ήταν η «ουσία», έλειπε απ’ την ροή της ταινίας, και ψαχνόμουνα… «τι δεν κατάλαβα;» ρωτούσα…

Έμαθα, έτσι είναι πολλές ταινίες, τώρα!

Δείχνουν βασική σκηνή στην αρχή!

…Μαθαίνω. Αργώ, αλλά μαθαίνω, μη ξεχνώντας κι αυτά που ήξερα, όμως!

Υγ. Ώρα 1 και 28 μεσημέρι Παρασκευής.

«Έλα, έχω ΚΑΛΗ κοπριά για τα λουλούδια», φωνάζει ο πλανώδιος πωλητής, απ’ τα μεγάφωνα.

Δεύτερη φορά έρχεται σήμερα!

Δεν κατέβηκα να πάρω.

Τα έχω 'εκπαιδεύσει", να ανθίζουν, ακόμα κι αν λείπω, με ότι έχουν...

 

Ανεβάζω αδιόρθωτο το κείμενο, έτσι, για να ευχαριστήσω και να δυναμώσω το ΚΑΛΟ, όπου κι αν αυτό βρίσκεται, πέρα από χρώμα, χώρα, φύλο ή πιστεύω, ΚΑΘΕ ανθρώπου!