"Γύμνασμα"

Κανόνιζες, μέρες πριν, να συνδυάσεις και μαζεμένες καθυστερημένες δουλειές, λέει.

Ήξερες, εκ των προτέρων, δεν θα γίνουν, πάλι.

Οι μπαταρίες σου, άγνωστον μέχρι που θα φτάσουν...

Υπερπροσπάθεια... όμως, φτάνει;


...Κοντά ήταν.
Έπρεπε να παραδώσω και κάποια χαρτιά.

Το ασανσέρ, θα με βόηθαγε.

Ανέβηκα, περίμενα, κι όμως, έπρεπε να χτυπήσω, δεν σήμαινε πως ήταν άλλος!

Χρόνος και χαμένος, λόγο ευγένειας...

Ας είναι.

Θα προλάβω.
Το Κύριο, θα το προλάβω...
ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, θα ΤΟΝ προλάβω...
Άλλωστε, είναι παντού!

Δεν είχε καλέσει κανείς το ασανσέρ, φαίνεται, ήταν εκεί και με περίμενε.

Ο μεθεπόμενος κύριος;
Ίσως κατέβηκε με τα πόδια.

Μπήκα.
Ανάσα και σκέψη:

"Άγιε, Νικόλα μου, θα με συγχωρέσεις, αν σήμερα δεν έρθω κοντά Σου; Έταξα θα πάω Εκεί, ξέρω ότι είσαι κι Εκεί και παντού και Εσύ!"

Έφτασε κιόλας, το ασανσέρ!
Το χέρι κινήθηκε από μόνο του, ν' ανοίξει, να  βγει, η σκέψη, δεν πρόλαβε να απαντήσει, σε ότι σκεφτόμουνα...

...Κι η απάντηση:

Έσπρωχνα... έσπρωχνα... μα δεν άνοιγε...

ΓΚΑΠ και σκάλωμα... με ανοιχτή χαραμάδα ανοίγματος, μα... έξοδος... μηδέν!

Κρύος ιδρώτας που δεν βγήκε.

Ψυχραιμία; Μηδέν.

Τρίτη κακή εμπειρία σε χαλασμένο ασανσέρ...

Τραύματα αξεπέραστα.
Ποιος να ξέρει, πώς θα είναι το τρίτο;

Άλαλη, σε αντίθεση με τις άλλες φορές.

Σταυρός.
Ανάσα βαθειά και ξανά, Σταυρός!

Μια προσπάθεια, τώρα και με τα δυο τα χέρια και μπαμ και βρέθηκα, εκτός ασανσέρ.

Προσγείωση και Σταυρός.

Κοίταξα την εξώπορτα...
Τώρα, ήξερα, πως θα περάσω, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, απ' τον ΆΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ!

Το περιμένει και το απαιτεί το κερί ΤΟΥ, τα κεριά ΤΟΥ...

Κι ο χρόνος;

Έτρεχε, μα εγώ, έπρεπε να μείνω, κι άλλο.

Αυτό έλεγε η λογική.

Κοίταξα την σκάλα...
Τέσσερα πατώματα... πώς να τ' ανέβεις, μ' αυτή την τόσο επιβαρυμένη κατάσταση υγείας;

Πρέπει. Μπορείς. ΌΠως.

Έφτασα... δεν έχει σημασία, πως.

Κλειστά, σα να ήταν άλλος, ήξερα πως δεν ήταν, δεν καθυστέρησα σ' αυτό, πάλι.

Χτύπησα.

Χαμόγελο. "Τι συμβαίνει;"
Ατάραχος...
Εγώ;
Ανάσες δύσκολες, μπερδεμένες με λέξεις.

"Ήρθα να σας πω, πως έχει πρόβλημα το ασανσέρ. Σκάλωσε, δεν άνοιγε, και και... και να σας πω, να κολλήσετε ένα χαρτί, μη λαχταρήσει κι άλλος..."

Ατάραχος, ακόμα.
"Το ξέρουμε. Θα το επισκευάσουν από βδομάδα..."

Ταραγμένη.

"Μα..."

"... Έλα. Λίγο παραπάνω σπρώξιμο, θέλει. Βρίσκει στο πάτωμα..."

....Δεν εξήγησα, πως το λίγο "παραπάνω" μου, το αντλούσα από ψυχή, για να βρεθώ στο τάμα μου, όρθια.

Κατέβηκα τέσσερα πατώματα... ψυχή μου το ξέρει, πως.

"Έλα! Έκανες και λίγη γυμναστική!" αντιλαλούσε στ' αυτιά μου.

Τί να πεις;

Σε ποιον να τα πεις;

Έρχομαι, Άγιε μου Νικόλα, έρχομαι! Σε χρειάζομαι, αλλιώς, δεν θα φτάσω, Εκεί!

Ο κόσμος μαζεύονταν σιγά - σιγά.
"Τί ώρα θ' αρχίσουν οι Χαιρετισμοί;"
"Στις επτά και μισή."
"Τί ώρα είναι τώρα;"
"Προλαβαίνω", Αν θέλει!
Τότε, θ' αρχίσει, κι Εκεί!