Κατέβασμα...

Πόντους δίπλα μου, αριστερά, μία κυρία.
Πόντους δίπλα μου, δεξιά, μια μικρή κόρη και η μαμά που μάλωνε που άνοιγε το κινητό της.
Στη μέση, καθείμενη εγώ, σκυμμένο κεφάλι, ζωντανή ή νεκρή, με υπερπροσπάθειες χαμόγελου, φυσιολογικού, μη χαλάσω την προσευχή τους, ξεγελούσα...
Θα με σ'χωρέσεις, Παναγιά μου, που τολμώ το καθιστή, στον Ακάθιστό σου;

...

Κι ύστερα, η κυρία η αριστερά, έκανε μια κίνηση, κοίταξε προς την πόρτα.
σανίδα σωτηρίας μου;
Ποιος να ξέρει;
Τόλμησα:
'Συγγνώμη... Θα φύγετε;"
"Όχι, ακόμα... Γιατί;"
Διστακτική και λίγο απόμακρη η κοπέλα.
Λογικό.
"...Ξέρετε... δε νιώθω καλά, δεν έχει και φως στην σκάλα, ζαλίζομαι... πρέπει να κατέβω, να πάρω τα φάρμακά μου...δύσκολο να τα ψάξω στην τσάντα... θα κάνω φασαρία... δεν πειράζει... θα τα καταφέρω, δεν βιάζομαι."

...Κι η κοπέλα, έγινε ο Άγγελός μου!
Επέμενε. Δεν είχε καταλάβει... τις περίεργες, τόση ώρα, κινήσεις μου.
Ίσως, άλλα φαντάζονταν και λογικότατον!

"... Ελάτε... Θα σας κατεβάσω εγώ!"

"Όχι, μπορώ", έλεγα, μα δεν μπορούσα...
Με τρόπο.
Εδώ μπορώ.
Μην αποσπάσουμε την Προσοχή, μην διακόψουμε την Προσευχή του Κόσμου. Εγώ μπροστά, κι αν πέσω, τότε θα με πιάσεις...

Ναι, ο Άγγελος, άκουγε.

Μέχρι και το παγκάκι. Δεν έφευγε. Εκεί.

Ο άερας, τα υγιή χέρια που με κράταγαν, η επιμονή απ' τις δυο ζητιάνες για λεφτά, αύξησαν παλμούς και πίεση.
Πάλι τις μάλωσα.
Κι εκείνες απαντούσαν.
"Να, το! Φεύγεις και δεν μας έδωσες..."
"Βιάζεστε... Με πάνε... φάρμακα χρειάζομαι κι εγώ, μετά.... βιάζεστε... Θα γυρίσω..."
Η μηχανή δούλεψε. Ήθελε να κρατήσει.
Μετά, όμως, σίγουρα.
Εκεί στο παγκάκι, θέλει βιβλίο.
Και το μετά.
Θα τα γράψω...
Σιγά - σιγά... αναρρώνω, ακόμα.

Ουσία:
Οι Χαιρετισμοί τελείωσαν, κι ήμουνα έξω.
Πήρα στο λαιμό μου και την κοπέλα - Άγγελο.
Γνώρισα όμως, κι άλλους Αγγέλους...
Όταν συνήλθα, ξαναμπήκα στην Εκκλησία.
Έψαχνα τον Άγιο Εφραίμ.
Το είπα, κάποιες κυρίες ρώτησαν την νεοκόρο:
"Έχουμε Αγιογραφία ή εικόνα του Αγίου Εφραίμ;"
"Δεν ξέρω, ψάξ' τε!"
"Αν υπήρχε, θα Τον έβλεπα... Θα τον ψάξω..."
Εύκολο να κοιτάς, όμως ψηλά;
Ήμουνα καλύτερα, ένιωθα, κι έψαξα και προσκύνησα, πιο σωστά.
Δεν τον βρήκα.
Είδα έναν ιερέα να συζητά, καθιστός, με μια γιαγιά.
Ζήτησα συγγνώμη και τον διέκοψα.

......
Είπε ένα όνομα:
"Τάδε, πιάσε εκεί, απ' την γωνία, και δώσε μια εικονίτσα του Αγίου Εφραίμ, στην κυρία!"
Την πήρα και έφυγα, συγκλονισμένη!
Στο σπίτι, μετά, βράδυ, είδα... ότι ήταν ΒΟΛΟΥ!

Στην πορεία, μέχρι να φτάσω στο κρεβάτι μου, Αόρατο Χέρι, με γλύτωσε από πολλά πεσίματα...
Έβρεχε, είχα ομπρέλα, δεν την άνοιξα, είχα εισιτήριο στο χέρι, έφτασα όμως, με ταξί...

Γιατί, νομίζεις... πως ο άνθρωπος προγραμματίζει, πέφτεις έξω, όμως... πολύ.
Γιατί, δεν ξέρεις τι είναι να πέφτεις... και πόσο εύκολα κόβετε το νήμα της ζωής.
Μη μάθεις.
Γι' αυτό, άσε με να τα διηγούμαι εγώ, έστω κι έτσι.

Υγ. Αν και οι φωτογραφίες είναι έτοιμες στις άλλες μου αναρτήσεις, στις πρόχειρες, θα περιμένουν... αναγκαστικά, κάποιες λέξεις μου, αλλιώς, δεν έχει νόημα, καμία περιγραφή.