Ιερός Ναός Αγίου Κοσμά - Νέας Ιωνίας Βόλου, Μεγάλη Παρασκευή 2016
...Θα πήγαινα στην στάση της αστικής, σύμφερε να φτάσω όσο πιο κοντά γίνεται στο σπίτι μου, ώστε να μπορώ μετά, αν δεν προλάβαινα συγκοινωνία, (νταγκ νταγκ 3 και 30, δυνατές σταγόνες βροχής στον τσίγκο! Έχει, "όρεξη", νομίζω, δε θα κόψει!)
θα μπορούσα να συνεχίσω με τα πόδια.
Ανεβαίναμε Καρτάλη, (μετά κατάλαβα το σημείο, γιατί είχε χτυπήσει τηλέφωνο. Μια γνωστή με είδε μέσα στο λεωφορείο, μού τηλεφώνησε αμέσως, συγκινήθηκα, με πήραν και τα δάκρυα... λιγάκι), όταν ακούω μια αγορίστικη φωνή, πίσω μου:
"ΠΑΤΑ ΤΟΥΣ!"
Αστραπιαία κατάλαβα, πως μπροστά μας περνούσε Επιτάφιος, δεν ήταν στάση, ο οδηγός σταμάτησε και περίμενε να απομακρυνθεί η πομπή, κι αμέσως γύρισα πίσω μου, πολύ αυστηρή:
"Τί είπες;" φώναξα σαν υστερική!
Μετά "είδα" την εικόνα μου (την άγρια) στην ηλικία του παιδιού, που δε θα ήταν πάνω από 16!
Ντράπηκα για τον τρόπο μου, είχα κλείσει ήδη το τηλέφωνο και μετά, του είπα:
"Ξέρεις τι σημαίνει, αγόρι μου, Επιτάφιος; Σημαίνει Κηδεία. Σημαίνει η Κηδεία του Χριστού μας, κι ας φαντάζει ανάμνηση... Αν ήταν κηδεία ενός ανθρώπου, θα αντιδρούσες έτσι, αυτή την στιγμή;"
Κάπως έτσι, κάτι τέτοιο του είπα του παιδιού, του ζήτησα και συγγνώμη για το απότομο...
"Πήγα κυρία, Τον χαιρέτησα τ' απόγευμα τον Επιτάφιο!"
"Και τώρα; Να τον πατήσουμε, αγόρι μου;"
"Αστεία το είπα..."
"Το ξέρω, αγόρι μου, το ξέρω!"
Να μην πολυλογώ, για το παιδί. Με κατάλαβε, το κατάλαβα. Όταν θα έχω χρόνο, ίσως, στα σχόλια.
(Η βροχή έχει αυξομειώσεις, εν τω μεταξύ! 3 και 44)
Καρτάλη με Αναλήψεως έστριψε ο Επιτάφιος και υποθέσαμε οι λίγοι επιβάτες, πως είναι της Αναλήψεως, αλλά εγώ, μετά, σκέφτηκα, ίσως ήταν του Αγίου Νεκταρίου του Βόλου.
Προχωρήσαμε, χωρίς "εμπόδια", μέχρι, την στάση του Αγίου Κοσμά!
Κι ήθελα να πάω εκεί, μέσα μου, πολύ μέσα, αλλά σκεφτόμουνα τον ποδαρόδρομο μετά και τα σκοτάδια.
Είχα σηκωθεί ήδη, λες και τα πόδια ήταν στο αυτόματο.
Ο Επιτάφιος ήταν απέναντι, άλλωστε, δεν φαντάστηκα ότι θα εγκλοβιστεί πάλι το λεωφορείο!
Μετά το είδα, όταν ήδη η φωτομηχανή μου, κρατούσε βίντεο.
Πώς ένιωσα;
Δεν το συζητάμε!
Ποιο όμορφο Επιτάφιο, δεν είχα δει!
Φάνταζε τόσο λεπτεπίλεπτος!
Έκοψα δρόμο, έτρεξα, δεν κατάλαβα πως ανέβηκα και στον βάθρο...
Δεν το τόλμησα τις άλλες δυο φορές που πήγα...
Όταν έπρεπε να κατέβω τα σκαλιά, τότε κατάλαβα, πόσο η μηχανή μου ή οι στιγμές, με παρέσυραν.
Επίσης, δεν είχα ξαναδεί αυτό το "Σκηνικό" της πόρτας, ΠΟΤΕ στην ζωή μου!
Συγκλονίστηκα!
Τί να γράψω;
Λέμε κι εμείς... εγώ δηλαδή, "είμαι Χριστιανή!"
Αφού, δεν ξέρω, την τύφλα μου!...
Από παιδί, δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, μεγάλη.... άστα να πάνε!
Πάω να ξεκλειδώσω τα βιντεάκια, να τα κάνω δημόσια.
1
2
3
4
5
Μετά, έφυγα.
Είχα πάρει Μεγάλη "Δόση", έπρεπε, είχα δρόμο.
...Θα πήγαινα στην στάση της αστικής, σύμφερε να φτάσω όσο πιο κοντά γίνεται στο σπίτι μου, ώστε να μπορώ μετά, αν δεν προλάβαινα συγκοινωνία, (νταγκ νταγκ 3 και 30, δυνατές σταγόνες βροχής στον τσίγκο! Έχει, "όρεξη", νομίζω, δε θα κόψει!)
θα μπορούσα να συνεχίσω με τα πόδια.
Ανεβαίναμε Καρτάλη, (μετά κατάλαβα το σημείο, γιατί είχε χτυπήσει τηλέφωνο. Μια γνωστή με είδε μέσα στο λεωφορείο, μού τηλεφώνησε αμέσως, συγκινήθηκα, με πήραν και τα δάκρυα... λιγάκι), όταν ακούω μια αγορίστικη φωνή, πίσω μου:
"ΠΑΤΑ ΤΟΥΣ!"
Αστραπιαία κατάλαβα, πως μπροστά μας περνούσε Επιτάφιος, δεν ήταν στάση, ο οδηγός σταμάτησε και περίμενε να απομακρυνθεί η πομπή, κι αμέσως γύρισα πίσω μου, πολύ αυστηρή:
"Τί είπες;" φώναξα σαν υστερική!
Μετά "είδα" την εικόνα μου (την άγρια) στην ηλικία του παιδιού, που δε θα ήταν πάνω από 16!
Ντράπηκα για τον τρόπο μου, είχα κλείσει ήδη το τηλέφωνο και μετά, του είπα:
"Ξέρεις τι σημαίνει, αγόρι μου, Επιτάφιος; Σημαίνει Κηδεία. Σημαίνει η Κηδεία του Χριστού μας, κι ας φαντάζει ανάμνηση... Αν ήταν κηδεία ενός ανθρώπου, θα αντιδρούσες έτσι, αυτή την στιγμή;"
Κάπως έτσι, κάτι τέτοιο του είπα του παιδιού, του ζήτησα και συγγνώμη για το απότομο...
"Πήγα κυρία, Τον χαιρέτησα τ' απόγευμα τον Επιτάφιο!"
"Και τώρα; Να τον πατήσουμε, αγόρι μου;"
"Αστεία το είπα..."
"Το ξέρω, αγόρι μου, το ξέρω!"
Να μην πολυλογώ, για το παιδί. Με κατάλαβε, το κατάλαβα. Όταν θα έχω χρόνο, ίσως, στα σχόλια.
(Η βροχή έχει αυξομειώσεις, εν τω μεταξύ! 3 και 44)
Καρτάλη με Αναλήψεως έστριψε ο Επιτάφιος και υποθέσαμε οι λίγοι επιβάτες, πως είναι της Αναλήψεως, αλλά εγώ, μετά, σκέφτηκα, ίσως ήταν του Αγίου Νεκταρίου του Βόλου.
Προχωρήσαμε, χωρίς "εμπόδια", μέχρι, την στάση του Αγίου Κοσμά!
Κι ήθελα να πάω εκεί, μέσα μου, πολύ μέσα, αλλά σκεφτόμουνα τον ποδαρόδρομο μετά και τα σκοτάδια.
Είχα σηκωθεί ήδη, λες και τα πόδια ήταν στο αυτόματο.
Ο Επιτάφιος ήταν απέναντι, άλλωστε, δεν φαντάστηκα ότι θα εγκλοβιστεί πάλι το λεωφορείο!
Μετά το είδα, όταν ήδη η φωτομηχανή μου, κρατούσε βίντεο.
Πώς ένιωσα;
Δεν το συζητάμε!
Ποιο όμορφο Επιτάφιο, δεν είχα δει!
Φάνταζε τόσο λεπτεπίλεπτος!
Έκοψα δρόμο, έτρεξα, δεν κατάλαβα πως ανέβηκα και στον βάθρο...
Δεν το τόλμησα τις άλλες δυο φορές που πήγα...
Όταν έπρεπε να κατέβω τα σκαλιά, τότε κατάλαβα, πόσο η μηχανή μου ή οι στιγμές, με παρέσυραν.
Επίσης, δεν είχα ξαναδεί αυτό το "Σκηνικό" της πόρτας, ΠΟΤΕ στην ζωή μου!
Συγκλονίστηκα!
Τί να γράψω;
Λέμε κι εμείς... εγώ δηλαδή, "είμαι Χριστιανή!"
Αφού, δεν ξέρω, την τύφλα μου!...
Από παιδί, δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, μεγάλη.... άστα να πάνε!
Πάω να ξεκλειδώσω τα βιντεάκια, να τα κάνω δημόσια.
1
2
3
4
5
Μετά, έφυγα.
Είχα πάρει Μεγάλη "Δόση", έπρεπε, είχα δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου