ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ - ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΥΠΑ - ΓΟΡΙΤΣΗΣ ΒΟΛΟΥ
Αγαπημένη Εκκλησία, απ' τα νειάτα μου.
Καλοκαίρι 1980
Δίπλα σε ένα χορό στου ΝΟΒ, μάς την έφερε η παρέα, δεν ήρθε, δυο μας από κείνο το βράδυ με τον άντρα μου, μέχρι σήμερα, "χορεύουμε" τους ποικίλους χωρούς της ζωής.
Άνοιξη 1984
Βάφτησα εκεί την κόρη μου, 3 μηνών, μη χάσει τα δώρα της γιορτής της.
Καλοκαίρια και χειμώνες
Μέναμε αλλού, αλλά πηγαίναμε εκεί γύρω για μπάνιο και για ψάρεμα με πετονιά και φυσικά, άναβα και τα κεράκια μου.
Πέρασαν τα χρόνια
Άλλαξα γειτονιές πολλές, μεγάλωσαν οι υποχρεώσεις, δούλευα και Κυριακές, κάποτε.
Πέρ' σι. Παραμονή Ζωοδόχου Πηγής, πήγα Παναγία Γορίτσα, ψηλά στον λόφο, είχα πολλά "Ανώτερα" και μεταφυσικά... όπως τα λένε.
Δεν είχα μηχανή τότε, μού χάλασε στην εκδρομή Μεγάλης Παρασκευής στον Λόφο της Παναγίας Ξενιάς, το θεώρησα μεγάλη "ΤΙΜΩΡΙΑ", αλλά ήταν για να "δω" και να ζήσω ΆΛΛΑ, Ανώτερα που θα μού ξέφευγαν, αν "ξέφευγα" στην φωτογράφηση.
Έτσι, δεν είχα αγοράσει ακόμα. Δεν ήθελα.
Περιέργως, νύχτα, κατέβηκα απ' τον λόφο με μια ΜΑΡΙΑ με τα πόδια και έφτασα και Παναγία Τρύπα.
Το μυαλό μου αποτύπωσε την εικόνα του Χριστού στην είσοδο που κοιτάει αλλού, κι είναι η πρώτη φορά που ένιωσα περίεργα, σα να αποστρέφεται εμένα την ίδια, ο Χριστός!
...Εννοείται πως όπως την είδα, ήταν και σε κίνηση...
Δεν εξηγούνται εύκολα, ότι "βλέπει" κανείς, ακόμα και αν δείχνει φωτογραφία.
"Είδα" κι άλλα, κάτι σχετικό γράφω εδώ, μπορεί και να μην ανέπτυξα περισσότερα.
Εδώ. Αναμνήσεις Οκτώβριος 2015
15 Γενάρη 2016 (και κάτω - κάτω)
6 Μάη 2016 ( έχει και την φωτογράφηση 6 Μάη 2016)
Επειδή έχω ανεβάσει ήδη τις φωτογραφίες, επειδή τα "κούρασα" τα Ανώτερά μου και καθόλου δεν μ' αρέσει, έτσι όπως "χάλασα" την ροή και την Ιερότητα εκείνης της μέρας, θα είμαι σύντομη και κάπως... "ωμή".
...Είχα μιλήσει με τον εαυτό μου, ότι φωτογράφιζα έξω, τέλος!
Μέσα, δε θα ανοίξω μηχανή.
Τελευταία φωτογραφία, πριν μπω στο Ιερό Εκκλησάκι.
....Μεγάλο κενό. Α
Στο διάστημα των δύο φωτογραφιών, μπορεί να πέρασε ένα τέταρτο.
Και στις άλλες φωτογραφίες που δεν θα φέρω, πάλι (τις έχω ήδη ανεβάσει), υπήρξε χρόνος μεγάλης απόστασης. Β και Γ φωτογραφιών.
Α. Σταυρός, Προσευχή, Κατάνυξη, Σεβασμός.
Κόσμος με αργή ροή, μπορούσες να καθίσεις, να προσευχηθείς, να χαιρετήσεις, άνετα.
Το "χάρηκα" αυτό και "κινήθηκα" στην πιο αργή μου κίνηση, ειδικά μέσα στην σπηλιά.
Κατεβαίνουμε σκαλιά, φωτισμός να "βλέπεις", Αγιογραφίες, πώς γίνεται να μην τις "κοιτάξεις";
Προχωράς, δεν είναι και μεγάλη η εκκλησιά, ΝΑ ΤΗ, η Παναγιά, ΠΡΩΤΑ Σε Κείνη, σα να μού φαίνεται πως θα την φτάσω αυτή την φορά, πιο χαμηλά μου φαίνονται "τα κοσμήματά" της, να, πλησιάζω, φτάνω, αμ, δε!
Πόσο να κόντυνα και να έμπασα, το "γκαπ" μου, ακούστηκε, νομίζω.
Το τζάμι των γυαλιών μου, ίσως, δεν συγχρονίστηκε με το τζάμι της εικόνας, μού φάνηκε. Το ύψος το κατάφερα, χαιρέτησα.
Άλλη κυρία πίσω μου, να συντομεύω, δεν πρόλαβα να σε "δω" ΚΑΛΑ, Παναγιά μου, μετά!
Λίγο πιο πίσω, όχι, δε θα έβγαινα και ας φάνταζε πολύ όμορφα η άλλη μικρή σκαλίτσα, που κι εκείνη φώτιζε για να "βλέπεις", να βγαίνεις και να μη σκοντάφτεις.
Φώτιζε και ζάλιζε, μαζί.
...Μπροστά πήγαινα, κι όχι έξω. Αφού ο κόσμος έφευγε, εφόσον υπήρχαν και άδειες καρέκλες, εγώ, θα έμενα.
Ήταν η ευκαιρία μου να γνωρίσω κι αυτόν τον Ιερέα, το σκέφτηκα και πολύ νωρίτερα. Στις 6 και 30 θα άρχιζε, εγώ θα ρύθμιζα τον χρόνο μου.
Είχα μείνει στην Παναγιά, κοίταξα μπροστά, θα πήγαινα και πλάι, και απ' την άλλη μεριά. Θα "χόρταινα"...
Ένα, δυο βήματα για πιο μπροστά, μια εικονίτσα και στις πέτρες δεξιά, την "είδα", τής στάθηκα... δυο κυρίες κάθονταν δίπλα στις καρέκλες:
"Με εκδρομή είστε;"
ρώτησε η μία.
(Είδε το δέος μου, σού λέει, η κυρία, δεν είναι από δω!)
"Όχι..." απαντούσε το στόμα μου, το δεξί χέρι ολοκλήρωνε τον Σταυρό μου, ένα βήμα πιο μπροστά και ώπ!
...ζαλίζομαι...
και μπαπ, πρόλαβα και κάθισα στην καρέκλα.
...Υπάρχουν πολλών ειδών ζαλίσματα.
Να γυρίζουν όλα, να βλέπεις άσπρα, να μην προλαβαίνεις να δεις τίποτα, κ.λ.π.
...Συνήλθα, χωρίς βοήθεια και καταλαβαίνοντας πως, πρέπει να βγω γρήγορα, έξω.
Είπα στις κυρίες (κ.λ.π.) όσο γινόταν, κοίταξα και τις εικόνες που δεν έφτασα να χαιρετήσω και βγήκα... η ψυχή μου το ξέρει, πως!
Ανάσες, θάλασσα, Σταυρός, γύρω γύρω και απ' έξω, έως ότου νιώσω καλά, να ξαναμπώ μέσα.
Απ' έξω απ' την πόρτα, σαν ζητιάνα...
Γιατί να μη μπορώ να Σε φτάσω, Χριστέ μου; Γιατί;
Παράπονο έβγαινε από μέσα, κι από συνήθεια που Τον ψάχνω ψηλά, σήκωσα το κεφάλι στην σκέψη αυτή και με κοίταζε!!!
Έμεινα!
Δεν Τον είχα προσέξει μπαίνοντας, συνηθισμένη από άλλα κέντρα Εκκλησιών, στη μέση ο Χριστός, στον τρούλο.
Απ' έξω, λοιπόν, Τον κοίταζα, με κοίταζε...
Έβγαλα την μηχανή, γιατί... (έτσι.)
Φωτογραφία και μπαμ μια λευκή σιδερένια πόρτα (η μισή), στο πρόσωπο.
!!!
;;;
Έβαλα αντίσταση, θα πάθαινα ατύχημα και απ' έξω.
Έβαλα κεφάλι, είδε μια κυρία ότι πίσω άνθρωπος, χαμπάρι!!!
Εκείνη, συνέχιζε ενώ καθόταν, με το αριστερό της χέρι, να την σπρώχνει.
Κι εγώ, με το πόδι αντίσταση, συνέχιζα απ' έξω (δεν έβλεπε η κυρία τι έκανα ή αν ήταν παιδάκι, σαν το σπίτι της!), κοίταζα τον Χριστό και ΤΟΝ φωτογράφησα πολλές φορές, γιατί ξέρω πως δεν βγαίνουν καλές οι φωτογραφίες μου στους τρούλους, έστω, μήπως μία, πετύχει.
(Πέτυχαν πολλές, τελικά, ίσως και λόγω απόστασης κοντινής, γιατί στα ζουμ η μηχανή μου δεν λειτούργησε ποτέ.)
Έφυγα μετά από κει.
Δεν ασχολήθηκα με την κυρία, παρόλο που μού τράβηξαν την προσοχή, πολλοί πιστοί. Υπήρχε "αέρας" άνεσης, γενικώς, στο φέρεσθε και στο κάθεστε, είτε μέσα, είτε έξω απ' την εκκλησία. Αν μού λέγαν, " δείξε 5 άτομα, θαμώνες", θα τους έδειχνα 15 και κυρίως νέες κυρίες.
Δεν έγραψα το βασικό, όμως!
Μόλις έβγαινα, στην προσπάθεια του γρήγορα, να προλάβω τον εαυτό μου, αν γίνεται, να μην σωριαστεί μέσα στην εκκλησία (έμαθα, το προλαβαίνω όσο γίνεται, τώρα) είδα και τον Ιερέα που έμπαινε χαμογελαστός, τον χαιρετούσαν οι καθιστές κυρίες, αστραπιαία, όμως, τον πήρε η ματιά μου. Σαν αστραπή θυμάμαι την σκηνή.
Μετά, αφού είχα αποφασίσει να μείνω να τον ακούσω, θα τον έβλεπα, σκέφτηκα μετά.
Δεύτερη προσπάθεια.
Τώρα θα μπω. Είμαι καλά, μέρες πολλές είχα να το πάθω, ποιος να ξέρει, γιατί;
Μπήκα με περισσότερη σιγουριά.
Σκαλιά, Άγιος Δημήτριος, άδεια καθίσματαααααα, κάτσεεεε, Κατερίνα, κάτσε!
Πού να πας;
Ζαλίζομαι, αλλά, παλουκώθηκα στην καρέκλα.
Θα περάσει, δε μπορεί, θα περάσει!
Ήρθαν δυο κυρίες. Τις είπα ότι ζαλίστηκα.... είπαν να με βοηθήσουν.
Όχι, μπορώ.
Αμ, δε!
Καθόμουνα εκεί, ως 6 και 25, θυμάμαι γιατί ρώτησα, έβγαλα και φώτο και βίντεο, καθιστή.
Κοίταζα την Παναγιά, που δεν μπορούσα να ξαναπάω.
Ποια Παναγιά;
Και καθιστή, δεν φαίνονταν!
Στο πρόσωπό της, έφτανε ο Σταυρός απ' το μακρύ καντήλι.
Παρακάτω αφιερώματα.
Με όποια γυαλιά και με τα μάτια, σκέτα.
Καλά που είχε Φως, ηλεκτρικό και κάτι έλαμπε στο βάθος!
Προβολείς, προβολάκια, μπλε, θαλασσί, μέχρι εκεί έβλεπα και η ζαλάαααδα δεν έφευγε, και βγήκα πριν την ώρα μου, πάλι.
Από κει, ναι.
Ως εκεί, ναι.
Αφού δεν με ήθελε, δεν γίνεται με το ζόρι!
Κι άλλη φορά με πέταξε βήχας έξω απ' τον Άγιο Νικόλαο και βρέθηκα δίπλα στο Ιερό!
Έφτανε, λέει.
Βγήκα, περιφέρθηκα, δεν συζήτησα με τον εαυτό μου για τρίτη προσπάθεια, κοίταζα, φωτογράφιζα, ένιωθα και απ' έξω.
Τόσο μυρμήγκι παιδιά και τέτοια εποχή, δεν ξανάγινε!
Έρχεται μεγάλη φτώχεια, λέμε!
Γεμάτη η σκεπή!
Όχι, μην ρίξετε φάρμακα! Αφήστέ τα, να μάς "μιλάνε", μπας και οργανωθούμε, εγκαίρως!
Εκεί στα κεριά, και δεξιά και αριστερά, υπήρχαν εντάσεις και απαράδεκτες συζητήσεις.
Δεν στάθηκα, συμβαίνουν.
Οι άνθρωποι της κάθε εκκλησίας κουράζονται και πολλοί πιστοί συνήθως, έχουν θρασύτατη συμπεριφορά.
Μ' άρεσε και κάτι μ' ενοχλούσε, κάπως έτσι ένιωθα συνέχεια, με τα όλα έργα, εκεί.
Κι από μέσα και απ' έξω.
Κι εκεί στα σύρματα.
Έφτασα και μέχρι εκεί.
Γιατί, τόσα;
Γιατί έτσι;
Κι εκεί που απομακρύνθηκα, άκουσα "Χριστός Ανέστη".
Γύρισα, κράτησα και βιντεάκι.
Απ' έξω και συγκινημένη.
Δεν είμαι άξια να σε ακούσω, παπά μου, σκέφτηκα. Θα φύγω, δε γυρίζω πίσω, ξανά μέσα, με τίποτα!
Απ' τα μεγάφωνα, έχω και σπίτι ίντερνετ, μπορώ ν' ακούσω κι απ' το Άγιο Όρος, ακόμα και καθιστή και χωρίς να ζαλίζομαι, έτσι!
Αφού είχα φτάσει όμως, ως εκεί, να μην πήγαινα κι ως τις Πλάκες;
Γιατί όχι;
Στην αρχή φοβήθηκα τις ξαφνικές ζαλάδες που μου προέκυψαν, δεν είχε και παραπέρα σύρματα... να με "προστατέψουν", τα αυτοκίνητα έτρεχαν, ήθελα και το ξεκίνησα.
Αν δεν κάνεις το πρώτο βήμα, ποτέ δεν θα μάθεις και εάν θα φτάσεις!
Είδα... πως οι γκρεμοί θαλάσσης, δεν με ζάλιζαν.
Φυσιολογικό;
Και ποιος να ξέρει το αφύσικο;
"Κάτι" άλλο "μιλάει", μέσα στην Παναγίτσα Τρύπα.
Ελαττώστε τα βολτ της τεχνολογίας, Εκεί, Έλεος!(δεν ξέρω και πως τα λένε!)
Αυτά, και πήγε 4 και 11, βλέπω και πολλά λάθη, ίσως τ' αφήσω για αύριο.
Υγ. Κι έγιναν 7 και 53 απόγευμα, κάποιες χοντρές διορθώσεις της ανάρτησης.
ΥΓ. 2018. Όχι εισαγωγή μεταπήδησης!
Όλα κι όλα!
Αγαπημένη Εκκλησία, απ' τα νειάτα μου.
Καλοκαίρι 1980
Δίπλα σε ένα χορό στου ΝΟΒ, μάς την έφερε η παρέα, δεν ήρθε, δυο μας από κείνο το βράδυ με τον άντρα μου, μέχρι σήμερα, "χορεύουμε" τους ποικίλους χωρούς της ζωής.
Άνοιξη 1984
Βάφτησα εκεί την κόρη μου, 3 μηνών, μη χάσει τα δώρα της γιορτής της.
Καλοκαίρια και χειμώνες
Μέναμε αλλού, αλλά πηγαίναμε εκεί γύρω για μπάνιο και για ψάρεμα με πετονιά και φυσικά, άναβα και τα κεράκια μου.
Πέρασαν τα χρόνια
Άλλαξα γειτονιές πολλές, μεγάλωσαν οι υποχρεώσεις, δούλευα και Κυριακές, κάποτε.
Πέρ' σι. Παραμονή Ζωοδόχου Πηγής, πήγα Παναγία Γορίτσα, ψηλά στον λόφο, είχα πολλά "Ανώτερα" και μεταφυσικά... όπως τα λένε.
Δεν είχα μηχανή τότε, μού χάλασε στην εκδρομή Μεγάλης Παρασκευής στον Λόφο της Παναγίας Ξενιάς, το θεώρησα μεγάλη "ΤΙΜΩΡΙΑ", αλλά ήταν για να "δω" και να ζήσω ΆΛΛΑ, Ανώτερα που θα μού ξέφευγαν, αν "ξέφευγα" στην φωτογράφηση.
Έτσι, δεν είχα αγοράσει ακόμα. Δεν ήθελα.
Περιέργως, νύχτα, κατέβηκα απ' τον λόφο με μια ΜΑΡΙΑ με τα πόδια και έφτασα και Παναγία Τρύπα.
Το μυαλό μου αποτύπωσε την εικόνα του Χριστού στην είσοδο που κοιτάει αλλού, κι είναι η πρώτη φορά που ένιωσα περίεργα, σα να αποστρέφεται εμένα την ίδια, ο Χριστός!
...Εννοείται πως όπως την είδα, ήταν και σε κίνηση...
Δεν εξηγούνται εύκολα, ότι "βλέπει" κανείς, ακόμα και αν δείχνει φωτογραφία.
"Είδα" κι άλλα, κάτι σχετικό γράφω εδώ, μπορεί και να μην ανέπτυξα περισσότερα.
Εδώ. Αναμνήσεις Οκτώβριος 2015
15 Γενάρη 2016 (και κάτω - κάτω)
6 Μάη 2016 ( έχει και την φωτογράφηση 6 Μάη 2016)
Επειδή έχω ανεβάσει ήδη τις φωτογραφίες, επειδή τα "κούρασα" τα Ανώτερά μου και καθόλου δεν μ' αρέσει, έτσι όπως "χάλασα" την ροή και την Ιερότητα εκείνης της μέρας, θα είμαι σύντομη και κάπως... "ωμή".
...Είχα μιλήσει με τον εαυτό μου, ότι φωτογράφιζα έξω, τέλος!
Μέσα, δε θα ανοίξω μηχανή.
Τελευταία φωτογραφία, πριν μπω στο Ιερό Εκκλησάκι.
....Μεγάλο κενό. Α
Και στις άλλες φωτογραφίες που δεν θα φέρω, πάλι (τις έχω ήδη ανεβάσει), υπήρξε χρόνος μεγάλης απόστασης. Β και Γ φωτογραφιών.
Α. Σταυρός, Προσευχή, Κατάνυξη, Σεβασμός.
Κόσμος με αργή ροή, μπορούσες να καθίσεις, να προσευχηθείς, να χαιρετήσεις, άνετα.
Το "χάρηκα" αυτό και "κινήθηκα" στην πιο αργή μου κίνηση, ειδικά μέσα στην σπηλιά.
Κατεβαίνουμε σκαλιά, φωτισμός να "βλέπεις", Αγιογραφίες, πώς γίνεται να μην τις "κοιτάξεις";
Προχωράς, δεν είναι και μεγάλη η εκκλησιά, ΝΑ ΤΗ, η Παναγιά, ΠΡΩΤΑ Σε Κείνη, σα να μού φαίνεται πως θα την φτάσω αυτή την φορά, πιο χαμηλά μου φαίνονται "τα κοσμήματά" της, να, πλησιάζω, φτάνω, αμ, δε!
Πόσο να κόντυνα και να έμπασα, το "γκαπ" μου, ακούστηκε, νομίζω.
Το τζάμι των γυαλιών μου, ίσως, δεν συγχρονίστηκε με το τζάμι της εικόνας, μού φάνηκε. Το ύψος το κατάφερα, χαιρέτησα.
Άλλη κυρία πίσω μου, να συντομεύω, δεν πρόλαβα να σε "δω" ΚΑΛΑ, Παναγιά μου, μετά!
Λίγο πιο πίσω, όχι, δε θα έβγαινα και ας φάνταζε πολύ όμορφα η άλλη μικρή σκαλίτσα, που κι εκείνη φώτιζε για να "βλέπεις", να βγαίνεις και να μη σκοντάφτεις.
Φώτιζε και ζάλιζε, μαζί.
...Μπροστά πήγαινα, κι όχι έξω. Αφού ο κόσμος έφευγε, εφόσον υπήρχαν και άδειες καρέκλες, εγώ, θα έμενα.
Ήταν η ευκαιρία μου να γνωρίσω κι αυτόν τον Ιερέα, το σκέφτηκα και πολύ νωρίτερα. Στις 6 και 30 θα άρχιζε, εγώ θα ρύθμιζα τον χρόνο μου.
Είχα μείνει στην Παναγιά, κοίταξα μπροστά, θα πήγαινα και πλάι, και απ' την άλλη μεριά. Θα "χόρταινα"...
Ένα, δυο βήματα για πιο μπροστά, μια εικονίτσα και στις πέτρες δεξιά, την "είδα", τής στάθηκα... δυο κυρίες κάθονταν δίπλα στις καρέκλες:
"Με εκδρομή είστε;"
ρώτησε η μία.
(Είδε το δέος μου, σού λέει, η κυρία, δεν είναι από δω!)
"Όχι..." απαντούσε το στόμα μου, το δεξί χέρι ολοκλήρωνε τον Σταυρό μου, ένα βήμα πιο μπροστά και ώπ!
...ζαλίζομαι...
και μπαπ, πρόλαβα και κάθισα στην καρέκλα.
...Υπάρχουν πολλών ειδών ζαλίσματα.
Να γυρίζουν όλα, να βλέπεις άσπρα, να μην προλαβαίνεις να δεις τίποτα, κ.λ.π.
...Συνήλθα, χωρίς βοήθεια και καταλαβαίνοντας πως, πρέπει να βγω γρήγορα, έξω.
Είπα στις κυρίες (κ.λ.π.) όσο γινόταν, κοίταξα και τις εικόνες που δεν έφτασα να χαιρετήσω και βγήκα... η ψυχή μου το ξέρει, πως!
Ανάσες, θάλασσα, Σταυρός, γύρω γύρω και απ' έξω, έως ότου νιώσω καλά, να ξαναμπώ μέσα.
Απ' έξω απ' την πόρτα, σαν ζητιάνα...
Γιατί να μη μπορώ να Σε φτάσω, Χριστέ μου; Γιατί;
Παράπονο έβγαινε από μέσα, κι από συνήθεια που Τον ψάχνω ψηλά, σήκωσα το κεφάλι στην σκέψη αυτή και με κοίταζε!!!
Έμεινα!
Δεν Τον είχα προσέξει μπαίνοντας, συνηθισμένη από άλλα κέντρα Εκκλησιών, στη μέση ο Χριστός, στον τρούλο.
Απ' έξω, λοιπόν, Τον κοίταζα, με κοίταζε...
Έβγαλα την μηχανή, γιατί... (έτσι.)
Φωτογραφία και μπαμ μια λευκή σιδερένια πόρτα (η μισή), στο πρόσωπο.
!!!
;;;
Έβαλα αντίσταση, θα πάθαινα ατύχημα και απ' έξω.
Έβαλα κεφάλι, είδε μια κυρία ότι πίσω άνθρωπος, χαμπάρι!!!
Εκείνη, συνέχιζε ενώ καθόταν, με το αριστερό της χέρι, να την σπρώχνει.
Κι εγώ, με το πόδι αντίσταση, συνέχιζα απ' έξω (δεν έβλεπε η κυρία τι έκανα ή αν ήταν παιδάκι, σαν το σπίτι της!), κοίταζα τον Χριστό και ΤΟΝ φωτογράφησα πολλές φορές, γιατί ξέρω πως δεν βγαίνουν καλές οι φωτογραφίες μου στους τρούλους, έστω, μήπως μία, πετύχει.
(Πέτυχαν πολλές, τελικά, ίσως και λόγω απόστασης κοντινής, γιατί στα ζουμ η μηχανή μου δεν λειτούργησε ποτέ.)
Έφυγα μετά από κει.
Δεν ασχολήθηκα με την κυρία, παρόλο που μού τράβηξαν την προσοχή, πολλοί πιστοί. Υπήρχε "αέρας" άνεσης, γενικώς, στο φέρεσθε και στο κάθεστε, είτε μέσα, είτε έξω απ' την εκκλησία. Αν μού λέγαν, " δείξε 5 άτομα, θαμώνες", θα τους έδειχνα 15 και κυρίως νέες κυρίες.
Δεν έγραψα το βασικό, όμως!
Μόλις έβγαινα, στην προσπάθεια του γρήγορα, να προλάβω τον εαυτό μου, αν γίνεται, να μην σωριαστεί μέσα στην εκκλησία (έμαθα, το προλαβαίνω όσο γίνεται, τώρα) είδα και τον Ιερέα που έμπαινε χαμογελαστός, τον χαιρετούσαν οι καθιστές κυρίες, αστραπιαία, όμως, τον πήρε η ματιά μου. Σαν αστραπή θυμάμαι την σκηνή.
Μετά, αφού είχα αποφασίσει να μείνω να τον ακούσω, θα τον έβλεπα, σκέφτηκα μετά.
Δεύτερη προσπάθεια.
Τώρα θα μπω. Είμαι καλά, μέρες πολλές είχα να το πάθω, ποιος να ξέρει, γιατί;
Μπήκα με περισσότερη σιγουριά.
Σκαλιά, Άγιος Δημήτριος, άδεια καθίσματαααααα, κάτσεεεε, Κατερίνα, κάτσε!
Πού να πας;
Ζαλίζομαι, αλλά, παλουκώθηκα στην καρέκλα.
Θα περάσει, δε μπορεί, θα περάσει!
Ήρθαν δυο κυρίες. Τις είπα ότι ζαλίστηκα.... είπαν να με βοηθήσουν.
Όχι, μπορώ.
Αμ, δε!
Καθόμουνα εκεί, ως 6 και 25, θυμάμαι γιατί ρώτησα, έβγαλα και φώτο και βίντεο, καθιστή.
Κοίταζα την Παναγιά, που δεν μπορούσα να ξαναπάω.
Ποια Παναγιά;
Και καθιστή, δεν φαίνονταν!
Στο πρόσωπό της, έφτανε ο Σταυρός απ' το μακρύ καντήλι.
Παρακάτω αφιερώματα.
Με όποια γυαλιά και με τα μάτια, σκέτα.
Καλά που είχε Φως, ηλεκτρικό και κάτι έλαμπε στο βάθος!
Προβολείς, προβολάκια, μπλε, θαλασσί, μέχρι εκεί έβλεπα και η ζαλάαααδα δεν έφευγε, και βγήκα πριν την ώρα μου, πάλι.
Από κει, ναι.
Ως εκεί, ναι.
Αφού δεν με ήθελε, δεν γίνεται με το ζόρι!
Κι άλλη φορά με πέταξε βήχας έξω απ' τον Άγιο Νικόλαο και βρέθηκα δίπλα στο Ιερό!
Έφτανε, λέει.
Βγήκα, περιφέρθηκα, δεν συζήτησα με τον εαυτό μου για τρίτη προσπάθεια, κοίταζα, φωτογράφιζα, ένιωθα και απ' έξω.
Τόσο μυρμήγκι παιδιά και τέτοια εποχή, δεν ξανάγινε!
Έρχεται μεγάλη φτώχεια, λέμε!
Γεμάτη η σκεπή!
Όχι, μην ρίξετε φάρμακα! Αφήστέ τα, να μάς "μιλάνε", μπας και οργανωθούμε, εγκαίρως!
Εκεί στα κεριά, και δεξιά και αριστερά, υπήρχαν εντάσεις και απαράδεκτες συζητήσεις.
Δεν στάθηκα, συμβαίνουν.
Οι άνθρωποι της κάθε εκκλησίας κουράζονται και πολλοί πιστοί συνήθως, έχουν θρασύτατη συμπεριφορά.
Μ' άρεσε και κάτι μ' ενοχλούσε, κάπως έτσι ένιωθα συνέχεια, με τα όλα έργα, εκεί.
Κι από μέσα και απ' έξω.
Κι εκεί στα σύρματα.
Έφτασα και μέχρι εκεί.
Γιατί, τόσα;
Γιατί έτσι;
Κι εκεί που απομακρύνθηκα, άκουσα "Χριστός Ανέστη".
Γύρισα, κράτησα και βιντεάκι.
Απ' έξω και συγκινημένη.
Δεν είμαι άξια να σε ακούσω, παπά μου, σκέφτηκα. Θα φύγω, δε γυρίζω πίσω, ξανά μέσα, με τίποτα!
Απ' τα μεγάφωνα, έχω και σπίτι ίντερνετ, μπορώ ν' ακούσω κι απ' το Άγιο Όρος, ακόμα και καθιστή και χωρίς να ζαλίζομαι, έτσι!
Αφού είχα φτάσει όμως, ως εκεί, να μην πήγαινα κι ως τις Πλάκες;
Γιατί όχι;
Στην αρχή φοβήθηκα τις ξαφνικές ζαλάδες που μου προέκυψαν, δεν είχε και παραπέρα σύρματα... να με "προστατέψουν", τα αυτοκίνητα έτρεχαν, ήθελα και το ξεκίνησα.
Αν δεν κάνεις το πρώτο βήμα, ποτέ δεν θα μάθεις και εάν θα φτάσεις!
Είδα... πως οι γκρεμοί θαλάσσης, δεν με ζάλιζαν.
Φυσιολογικό;
Και ποιος να ξέρει το αφύσικο;
"Κάτι" άλλο "μιλάει", μέσα στην Παναγίτσα Τρύπα.
Ελαττώστε τα βολτ της τεχνολογίας, Εκεί, Έλεος!(δεν ξέρω και πως τα λένε!)
Αυτά, και πήγε 4 και 11, βλέπω και πολλά λάθη, ίσως τ' αφήσω για αύριο.
Υγ. Κι έγιναν 7 και 53 απόγευμα, κάποιες χοντρές διορθώσεις της ανάρτησης.
ΥΓ. 2018. Όχι εισαγωγή μεταπήδησης!
Όλα κι όλα!
3 σχόλια:
δεν τ' άφησα. δεν το έγραψα για μένα, για σας το έκανα. Ίσως νιώθουν κι άλλοι άνθρωποι έτσι.Κάποιοι έχουν βηματοδότη, άλλος ευασθησία στα ασύρματα κ.λ.π. Εκκλησία είναι, και τόσο μικρή και ιδιαίτερος μαγνητικά χώρος! Δεν είναι τυχαία η πάνω και κάτω Γορίτσα!
Το ότι η Παναγιά "κάτι" ζήταγε εκεί, το ένιωσα και εκτός εκκλησίας, κι ένα απ' αυτά είναι και το θάρρος να τα πω.
Την "φιγούρα" του Αγίου Εφραίμ, την "είδα" και εκεί και στις φωτογραφίες, μετά.
Για τον λόφο ξεκίνησα, δεν θα πήγαινα στην Τρύπα.
Δεν το είχα καθόλου στο μυαλό.
"Χόρτασα" Παναγία Γορίτσα, ψηλά, μαζί με Άλλα.
θα έμενα κι άλλο, θα έφευγα, αμφιταλαντεύτηκα, αν θα έβγαζα πεζοπορία (βάση υγείας), ήθελε η ψυχή μου, "όπου θέλεις, Παναγιά μου, μένω, βλέπουμε, Εσύ με οδηγείς", της είπα, αφού δεν μπορούσα να αποφασίσω, εκεί στο μονοπάτι.
...Τελικά, με πήγε πάλι, ένα χρόνο μετά, ΠΑΛΙ, στην Παναγία Τρύπα... και με πέταξε και εκτός, ενώ στην άλλη, έπεσε ροζ τριανταφυλλάκι απ' την εικόνα της... πήγα να το σηκώσω, μην το πατίσουν, να το βάλω στην θέση του, την κοίταξα ... και το κράτησα!
Ήταν δικό μου... σα να έλεγε.
Ξέρει πως θέλει να φυτέψω ροζ και άσπρα, κ.λ.π.
Αύριο, δηλ. την ημέρα θα διορθώσω συντακτικά και ορθογραφικά.
Έχετε το νου σας για σεισμούς.
κ.λ.π.
Είδα "όνειρο", δε θα σας λέω πολλά πια.
Να ολοκληρώσω θέλω τις εκρεμότητές μου.
Αν δεν αλλάξουμε πλευρό "ύπνου", δε μάς σώζει κανείς, ότι κι αν λέμε, ότι κι αν γράφουμε, ότι κι αν διαβάζουμε.
Αν πιστεύουμε, ας αναρωτηθούμε ως που θα φτάναμε για την πίστη μας.
Όποιον ρωτάω, μού λέει, ως εκεί.
Τα όριά μας, αυτά να μάθουμε, κι άς αφήσουμε το αν πάμε εκκλησία ή όχι.
Είχε πει ένας καλόγερος που του θύμωσα: "ας σε πλησιάσει ο σατανάς και θα σου πω, πόσο Χριστιανός είσαι!" κι εκεί τα πήρα!
Αλλαγμένος ο καλόγερος, δεν το περίμενα απ' το στόμα του!
Εξαρτάται πόσο ελεύθερο χώρο θα βρει ο διαβολάκος, παιδιά!
Αναλόγως, βολεύεται.
Ας ψαχτούμε και πόσο Έλληνες είμαστε.
Είμαστε κοντά στην πράξη, εκεί θα φανούνε τα σκαριά μας... αν και πόσο γερά είναι.
ο καθένας μόνος του, προσωπική η αναμέτρηση, δε βοηθάει, καμία παρέα, καμία οικογένεια.
Μόνοι μας ερχόμαστε, μόνοι μας φεύγουμε.
Μαζί, μπορούμε να βοηθηθούμε, να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη.
Όχι όμως στηριγμένοι πάνω σε συμφέροντα, εγωισμό, ψευτιά, διπροσωπία και πάει λέγοντας.
Σεβασμός λίγο παραπάνω, γενικά, δεν βλάπτει.
Αλλιώς, δεν σεβόμαστε ούτε τον ίδιο τον εαυτό μας.
Τί θα γίνει με μένα, δεν ξέρω, μα την αλήθεια!
Λες πολλά, βγαίνει απ' το γράφεις πολλά, κι απ' το "ζεις" πολλά!
Γι' αυτό λέω συχνά: Εξαρτάται τι εννοείς ζωή!
Η ζωή δεν είναι ίδιο "καλούπι" για όλους.
Είναι το πρώτο πράγμα που κατάλαβα εγκαίρως στην ζωή μου.
Ήθελα να τα γράψω με ροή, δεν πειράζει, ας ήρθαν έτσι, Έτσι έπρεπε, τελικά!
Θα γράψω και για την Πάνω Παναγιά!
Γι' αυτό μ' έχει καλά και πέτυχα κι άλλη σήμερα!
Μία η Παναγιά!
Δημοσίευση σχολίου